Rüsteme zillemişdim.
-He buyur gel- deyib eli ile yanında yer gösterdi.
Yavaş-yavaş gelerek yanına eyleşdikde köksümü ötürüb söze başladım.
-Rüstem bilirsen neçe aydı artıq ailemi görmürem. Deyirem belke axşam gedek bize? Belke atam görse bizi bağışlayar? İnan döze bilmirem-dedikde yene de dola gözlerimi gizletmek üçün başımı aşağı saldım.
-Bilmirem Firuze. Eger bağışlamasa daha da pis olacaqsan. Hazırsan buna?
-Hazıram-dedim qerarsız ses tonu ile.
-Yaxşı hazırlaş birazdan gederik.
Celd otaqdan çıxıb yataq otağına geldim. Getmek istesem evimizde meni neler gözlediyini ağlıma bele getirmek istemirdim. Ya atam meni bağrına basıb ayların hesretine son qoyacaq, ya da üzüme bele baxmayacaq. Hele Ferid.. Rüstemle dalaşmamaq üçün defelerle özünü nece saxladığını hiss etmişem. Eve geldiyimizi görse belke de bu defe dalaşar Rüstemle. Fikirleri beynimden çıxardıb hazırlaşmağa başladım. Rüstem de hazırlaşdıqdan sonra evden çıxıb yola düşdük. Yol boyu heyecan ve qorxudan ellerimle donumun eteyini var gücümle tutub, dodaqlarımı dişlerimin arasında sıxmışdım. Gelib çatdıqda qerarsızlıq çökdü yeniden üzerime.
-Rüstem beke getmeyek? Qorxuram.
-Firuze qorxma yanındayam.
Rüstemden aldığım cesaretle maşında düşüb binaya daxil olduq. Qapıya yaxınlaşdıqda üreyimin döyüntüsünü qulaqlarımda hiss edirdim. Bir neçe deqiqe hereketsiz qaldıqdan sonra nehayet qapının zengini vurdum. Qapını Nigar açıb heyret ve tereddüdlü baxışlarını üzerimizde cemledi. Bizi içeri devet edib-etmemek arasında qerarsızlıq yaşayırdı. Bu vaxt anam qapıya yaxınlaşıb meni gördükde ayların hesreti ile -Firuze,- deye qışqırıb mene sarı gelib ellerini boynuma dolayıb möhkem qucaqladı meni. Her ikimiz ağlaya-ağlaya qalmışdıq. Nigar ise bizi bele görüb gözleri dolmuş veziyyetde bize baxırdı. Bizim sesimize atam gelib zehmli baxışlarını bize zilledi.
-Xalide ört qapını gel içeri!!,- deye dillendi.
-Hüseyn qurbanın olum qoy gelsinler danışaq bu meseleye son qoyaq. O bizim qızımızdı.
-Xalide sene dedim qapını

<< 1 ... 43 44 [45] 46 47 ... 124 >>