ört gir içeri!
Anam yene de nese demek istese de bu sefer Ferid geldi.
-Bunun ne işi var burda? Get sevimli erinin yanına! Redd olun bu qapıdan!-deyib anamı qapının astasından içeri keçirdib qapını üzümüze çırpdı.
Donub yerimde qalmış çırpılan qapının taleyimin mene vurduğu zerbe olduğunu düşünürdüm. Heç bir zaman öz taleyimden incimemişem. Lakin heç bir zaman özümü indikitek yalnız hiss etmemişdim. Heç zaman qem-qüsse üreyimi indiki kimi sıxmamışdı. Gencliyin qeribe xeyalları mene şirin vedler verirdi. İndi ise her şey aydın ve sade idi. Men ailemle bağlı bütün arzularıma hemişelik vida edib, bundan sonrakı heyatıma sadece Rüstemle davam edecekdim. İçerimden gelen bir ses redd edilmiş bir qız olduğumu sertlikle mene xatırladır, "artıq bununla yaşamağı öyrenmelisen" , "Senin Rüstemden başqa ailen yoxdu" deye dalbadal deyinirdi. Buraya nece sessiz-semirsiz gelmişdimse ele sessiz-semirsiz çıxıb gedirdim. Menim gelişim heç kimi maraqlandırmağı kimi, gedişim de anamla Nigardan başqa heç kimi mükedder etmedi. Rüstem menden önde gederek bir neçe pilleken aşağı düşdü. Men de onun arxasınca gedirdim ki, ani hereketle geriye dönüb qolumdan tutdu.
-Qulağını aç meni eşit! Ata,ana, bacı, qardaş her şey qutardı! Men gelmedim burda tehqire qulaq asım!
-Rüstem onlar esebidi deye bele edirler. Bele danışma ne olar. Yene gelerik.
-Sen karsan?! Unut aileni! Bundan sonra da men icaze vermirem seni onlarla görüşmeye!-deyib qolumdan tutaraq maşına sürüyüb qapını açıb meni oturacağa tulladı. Yol boyu yene de başımı aşağı salıb ağlayırdım. Rüstem esebidi deye bele edir düşünsem de görünür bayaqkı sözlerinde heqiqet var idi...Çölde xefif meh esdiyi üçün hava bayaqkı qeder bürkü deyildi. Buradan baxdıqda Bakı küçelerinin mehriban sükuneti, mavi üfüqlerde iten genişliyi mene indi anlaşılmaz bir qemginlik, mechul bir qüsse telqin edirdi.
Eve geldiyimizden beri Rüstemle kelme kesmemişdik. O qonaq otağında oturmuş, men ise eyvanda dayanıb fikirler içinde itib batmışdım. Bakıya ne

<< 1 ... 44 45 [46] 47 48 ... 124 >>