ümidler, ne arzularla gelmişdim. Ancaq indi elimde siyirtmelerde qalıb tozlanacaq diplomdan başqa heç ne yox idi. Eyvanın qapısını açıldığını hiss etsem de istiqametimi deyişmedim.
-Hava soyudu sanki. Soyuq deyil sene?,-deye nevaziş dolu sesile dillendi Rüstem.
-Bilmirem-deyib teqsirkarlıqla cavab verdim.
-Firuze bax mene.
Men anlaşılmaz qorxu içinde onun baxışlarından qaçaraq başımı aşağı salıb sadece -beli,- deye bildim.
-Meni qınama Firuze. Ancaq bundan sonra aileni unut. Bir daha o barede heç ne eşitmek istemirem-deyib gözünü eyvandan açılan gözel menzereye zilledi. Elindeki siqarete derin bir qullab vurdu ve üzüme baxmadan -incime,-dedi sadece.
Heç ne demeden men de onunla birlikde şeheri seyr edirdim. Hava artıq yavaş-yavaş qaraldığı üçün daha da cezb edirdi şeher insanı özüne. Bütün bu olanları qebul edib Rüsteme sığınmaqdan başqa çarem yox idi. Yanına yaxınlaşıb başımı sinesine dayadım. Menim bu hereketime laqeyd qala bilmeyib sağ elini boynuma dolayıb saçlarımı öpdü. Başımı qaldırdıqda çöhresinde mülayim bir tebessüm gördüm.
Keçen aylar erzinde Rüstemin ailesi ile de münasibetim deyişmiş, onlara qarşı daha mehriban olmuşdum. İsrafil bey ve Melek xanım da meni evvelkinden daha çox sevirdiler. Fürset olduqca ya onlar bize geler, ya da biz onlara qonaq gederdik. Her defesinde ise İsrafil bey -ne vaxt baba olacağam men?,- deyib utandırırdı bizi. Melek xanım da bizim utandığımızı görüb İsrafil beyi mezemmet ederdi.
-İsrafil uşaqlarla işin olmasın. Hele yeni evlidiler-deyib nevazişle üzüme baxardı.
Ailem kimi olmasa da onlarla birlikde olanda aile nevazişini,qayğısını hiss edir, bezen ise öz ailem üçün darıxıb gözlerim dolardı. Ancaq yene de bir gün ailemle barışacağımı ümid ederek yaşayırdım. Nece deyerler, ümidler sonda ölür.
Bir neçe aydır universiteti bitirsem de Rüstem heç cür işlemeyime icaze vermirdi. Her gece bu barede onunla sakit başlayan danışıqlarımız dava ile sonlanardı.
-Firuze bezdirdin daha! Bir kelme dedim ki, işlemeyeceksen!
-Axı

<< 1 ... 45 46 [47] 48 49 ... 124 >>