niye? Men boş-boşuna oxudum bu qeder il?-deye yalvarış dolu sesimle dillendim.
-Men sene dememişdim oxu. Özün istedin ve oxudun.
Sözünün üstüne daha da söz deyib ne onu ne de özümü esebleşdirmemek üçün susmağı seçirdim her söhbetin sonunda.
Yay aylarının artıq sonu idi. Son günlerde özümde qeribelik hiss edirdim. Yemek yeye bilmir, adi yemek qoxusu bele halımı korlayır ve son dayanacaq olaraq hamam otağında dayanırdım. Hemçinin de yatmaq rejimim deyişmiş, gün erzinde mümkün qeder çox yatırdım. Hetta seherler Rüstemi işe yola salmaq üçün bele oyana bilmirdim. Melek xanım menim bu halımdan xeberdar olduqda hamile olduğumu söylese de heç cüre ehtimal vermirdim buna. Deqiqleşdirmek üçün hekime getmeye qerar verdik. Ancaq bundan hele ki, Rüsteme xeber vermemişdim. Seher Rüstem evden çıxdıqdan sonra Melek xanımla zengleşib görüşüb hekime getdik.
Yoxlanışdan sonra Melek xanımın dediyi kimi olmuşdu; hamile idim.
-Bax Firuze sene demişdim axı. Çox şükür qızım. Sağ salamat-deyib meni qucaqlayıb öpdü Melek xanım.
Heç gözlemediyim üçün bu uşaq menim solmağa üz tutan ümidlerimi yeniden canlandırıb, teravet getirdi. Eve geldikde içimde bu uşağın mene getirdiyi sevincle eve sığmırdım sanki. Terli alnımdakı saçlarımı geriye atıb divana eyleşdim. Elimi qarnıma doğru yaxınlaşdırıb pıçıltılı sesle betnimdeki hele ovuç içi qeder kiçik varlıqla danışmağa başladım.
-Sen menim ümidimsen. Belke de senin varlığın babanın üreyini yumşaldar, meni bağışlayar. Bilirsen, burnumun ucu göyneyir atam, qardaşım, anam üçün. Hele de evimiz... Ah... Nece darıxmışam otağım üçün.
Danışaraq yuxuya getmişdim. Axşamüstü qapının zengine oyanıb qapıya doğru yaxınlaşdım.
-Sen niye bu qeder yatırsan men hele de baş aça bilmirem,- deyine-deyine, gülerek Rüstem içeri keçdi.
-Menim günahım deyil-deyib çoxbilmiş baxışla Rüsteme baxıb gülümsedim. Bir qaşını qaldırıb mene teeccüble baxdı. Yanına yaxınlaşıb decellik eden uşaqlar kimi teqsirkar baxışla tam qarşısında dayandım.
-Ne olub Firuze?
-Ata

<< 1 ... 46 47 [48] 49 50 ... 124 >>