olacaqsan-deyib elimi üzüme tutdum. Rüstem de eynile bir neçe saat önce menim keçirdiyim hissleri keçirdib yerinde donub qalmışdı. Nehayet, özüne gelib var gücü ile meni özüne sıxdı.
-Seni sevirem oğlumun anası- deyib gülümseyib dodaqlarımı öpdü.
-Belke qızımız oldu?- deyib gülümsedim.
-Yox menim oğlum olacaq-deyerek yeniden öpdü meni.
İsrafil bey bu xeberi eşitdikde sevincinin heddi-hüdudu yox idi. Hele dünyaya gelmemiş nevesi üçün bir qonaqlıq bele teşkil etmişdi. Onların bu sevinclerini gördükce her defesinde gözlerim dolurdu; öz ailemin bu xeberi eşitdikde ne reaksiya vereceklerini düşünürdüm.
Bu xeberi anama da çatdırmaq istesem de zeng etmeye qorxurdum. Günorta vaxtı cesaretimi yığıb eve zeng etdim. Anamın sesini eşidib rahatladım ve utansam da bu xeberi onunla bölüşdüm.
-Sağ-salamat qızım. Allah atalı-analı böyütsün-dedikde sesindeki bu günlerimde yanımda ola bilmemeyin kederini gizlede bilmirdi. Anamın sesini eşidib ağlamsındım. Kederli sesimle -çox sağol ana,- deye bildim sadece. Xeberi eşiden Nigar canfeşanlıqla desteyi anamdan alıb dayanmadan, heyecanla danışıb meni tebrik edirdi. -Xalasının quzusu bax xalası ona ne paltarlar alacaq hele gözle Firuze. Balaca balaca paltarlar, ayaqqabılar... ,- dil boğaza qoymurdu.
Rüstem tek çöle çıxmağa qoymurdu deye günlerim ancaq evde keçirdi. Üzünü gördüyüm tek insan qonşu Nermin idi. Yoldaşı Rüstemle dost olduğu üçün bizim de aramızda yaxınlıq yaranmış, bezen o bize geler ya da men onlara gederdim. Bezen ona qibte edirdim. Cavid heç vaxt ona işlemeyi ya da tek çöle çıxmağı ile bağlı heç vaxt qadağalar qoymazdı. Bir defe ona bu barede şikayet etdikde meni terifleyib teselli vermeye çalışırdı.
-Ay qız sen gözel göyçek qızsan Rüstem qorxur ki, seni qaçırdarlar-deyib gülmeye başladı.
-Nermin ağ eleme. Bu qarınla kimdi mene baxan?,- deyib men de ona qoşulub gülürdüm.
-Doğrusu mene çatmır siz Rüstemle nece yola gedirsiz. Tamam ferqli insanlarsınız-dedikde bayaqdan tebessüm dolu üzü bir anda ciddileşdi.
-Sevgi

<< 1 ... 47 48 [49] 50 51 ... 124 >>