ağlayırdım. Hansısa tanış olmayan hiss köksümü sıxırdı. Neye ağladığımı özüm de ayırd ede bilmirdim. Rüstemin xeyanetinemi? Yoxsa onu eve getirecek qeder alçaqlıq edib qürurumu, menliyimi mehv etmesinemi? Zennimce ikinci hiss daha çox yandırırdı canımı. Axı onun üçün her şeyden üz dönderib onunla davam etmişdim heyat yoluma... Rüstemi deli-divane sevmediyim üçün xeyaneti meni ağladacaq qeder yandırmırdı canımı. Özümde qeribe bir yalqızlıq hiss edirdim. Bütün gücüm meni terk edib getmişdi sanki. Pencerenin kenarında dayanıb baxışlarımı yaddaşımtek qaranlıq ve ümidsiz geceye dikdiyim zaman birden tıqqıltı sesi eşidib qapıya yaxınlaşdım. Qapını açıb bir neçe metr geriye addımlayıb gözümü çekmeden Rüstemi izleyirdim. O menim bu halıma fikir vermeden ayaqqabılarını çıxardıb içeri keçmek isterken bayaqdan beri sabit dayandığımı görüb narahatlıqla mene yaxınlaşdı.-Firuze ne olub?-Çox alçaqsan-dedim qeyri-ixtiyarı.Rüstem esebi yeni zamanda çaşqın baxışlarla gözlerime baxdı.-Ne deyirsen sen?-Doya bildin fahişenden? Yoxsa hele doymadın? Sizde deyesen tersinedi sen onu yox, o seni saxlıyır. Cibine pul da qoyur?-sarkazmla gülümsedim.Rüstem qezebden hikkeden az qala boğulacaqdı. Boynunda görünen damarları qezebinin ve esebinin hansı hedde çatdığının eyani sübutu idi. Yumruğunu sıxıb özünü ele almağa çalışsa da son cümlem sebrini daşıran axırıncı damcı oldu:-Senden başqa şey gözlemek olmazdı. Kişiliyin ancaq buna çatır!

Bölüm 12.
Sözümü yenice bitirmişdim ki, üzümde hiss etdiyim ağırlığın tesiri ile müvazinetimi itirib yere yıxıldım. Zeif bedenim Rüstemin böyük ve ağır elinin zerbesine döze bilmemişdi.
-İndi de kişiliyini bele sübut edirsen?-yerden qalxmadan başımı yuxarı qaldırıb soruşdum.
-Kişiliyime şübhen var?-dedi qezeble.
-Sence?
Görünür yene de Rüsteme toxunmuşdu sözüm. Saçımdan tutaraq meni yataq otağına sürümeye başladı. O qeder canım yanırdı ki, ancaq o veziyyetde tek düşündüyüm betnimdeki övladım idi. Rüstem ne meni, ne de övladını düşünmeden meni yerde

<< 1 ... 53 54 [55] 56 57 ... 124 >>