gizletmek üçün başqa bir behane axtarmağa çalışsam da Rüstem çoxdan mene yaxınlaşıb yene o qalın ve ürküdücü sesini qaldırmışdı.
-Sene neçe defe demişem menden xebersiz heç yere getme?!
-Men Nurayı,-udqunub sözüme davam eledim- hava almağa apardım,- dedikde qorxudan ellerim tir-tir esirdi.
-Evde hava yoxdu?!
-Yox yeni çölde daha yaxşıdı hava-deyerek yavaşca otağa daxil olub yatmış Nurayı yatağa qoydum.
Arxamca gelerek -yalan danışma! Kimle görüşmeye getdin?! Menden gizlin kimlerle görüşürsen?!-deye yeniden qışqırmağa başladı.
Her şey azlıq edirmiş kimi indi de meni xeyanetle ittiham edirdi.
Sağ qolumdan sert şekilde tutub -cavab ver deyirem sene! Ne zibilin var senin?!-dillendi.
-Redd ol! Özünle meni sehv salma!-dedikde daşan sebrimi basdırıb susmağa çalışsam da alınmamışdı.
-Adam kimi danış!
-Adamla adam kimi danışarlar senin kimi heyvanla yox!-dedikde bu sözlerimi eşiden Rüstemin gözlerinden alov püskürürdü.
Sözüme qarşılıq saçımdan tutub zorla qonaq otağına sürüdü meni.
-Senin dermanının vaxtı çatıb deyesen,- deyib meni tepikle döymeye başladı. Hara vurduğuna baxmadan dayanmadan var gücü ile bedenime, üzüme zerbeler endirirdi. Bu sefer yorğun olduğu üçün daha da tepikleye bilmeyib eyvandan böyük bir taxta parçası götürüb onunla döymeye davam eledi. Bayaqdan sussam da artıq döze bilmeyib yalvarmağa başladım.
-Rüstem eleme çox incidir ne olar eleme ölürem eleme,- deye yalvarsam da sanki Rüsteme yox daşa deyirdim sözlerimi. En son eşitdiyim ise -qızını unut bir de onu görmeyeceksen,- kelmesi oldu. Taqetim olmadığı üçün ele olduğum yerde huşumu itirmişdim. Oyandığımda bir neçe saat keçmişdi ki, hava qaralmışdı artıq. Güc-bela ile ayağa qalxıb Nurayın yatağına baxdıqda orda olmadığını görüb bütün gücümü yığaraq diger otaqlara baxsam da ne Rüstem ne de Nuray yox idi. Bedenimden soyuq bir külek keçdi sanki. Canıma üşütme düşdü. Keçirdiyim fiziki ve menevi eziyyetler meni tamam elden salmışdı artıq. Beynim dayanmışdı heç ne düşüne bilmirdim. Birden

<< 1 ... 65 66 [67] 68 69 ... 124 >>