otağına- anamla Nerminin yanına getirdi. Asta hereketle eyleşsem bele yene de keçirdiyim ağrıdan ani olaraq kiçik bir qışqırıq sesi çıxartdım. Her kesin mene yazıq nezerlerle baxdığını gördükde o an tek istediyim yer yarılıb içine girmeyim idi. Bir neçe deqiqe sonra elinde sinide yemekle Nigar yanıma gelib oturdu. Yene de kiçik uşaq kimi yedirmeye çalışırdı.
-İstemirem,-deye yavaş sesle dillendim.
-Yox yemelisen biraz gücün olsun. Ayaqüste dayana bilmirsen-deye-deye Nigar bir boşqab yemeyi yedirtdi mene.
Vaxt keçir, artıq gece yarısı olmuşdu ancaq hele de heç kimden xeber gelmemişdi. Her kes bir terefde sessiz otursa da beyinlerinde saysız-hesabsız suallar olduğunu aydın şekilde görürdüm. Biraz keçdikden sonra qapı vuruldu ardınca atam, Ferid ve Cavid içeri girdi. Üzlerindeki gerginlik veziyyetin yaxşı olmadığından xeber verirdi. Celd ayağa qalxıb bir xeber almaq istesem de ağrıyan bedenim buna icaze vermemişdi. Bunu görende Ferid yanıma gelerek -narahat olma tapacam qızını,- deyib üzümü sığalladı. Doğrusu onun bu qayğısına heyretlenirdim ancaq bilirdim ki, hamısı olduğum bu veziyyetin neticesidi. Atam üzüme baxmasa da onun nece bir ezab-eziyyet içinde olduğunu hiss edirdim. Bu aile faciesinde hem meni, hem de özünü günahlandırırdı. Nuray ise ağlımdan çıxmırdı. Rüstemin qızıma nese etmesi düşünceleri bele deli edirdi meni.
-Biz artıq gedek sabah yene gelerik. Bir xeber olsa saat neçe olur olsun bize zeng edin,- deye Cavid bayaqdan hökm süren sessizliyi pozdu. Nermin yanıma gelib meni öperek -narahat olma hamı elinden geleni edecek. Nuray tez bir zamanda tapılacaq,- deyib otaqdan çıxdı. Onlar getdikden sonra utancaqlığım daha da burda oturmağıma icaze vermirdi. Nigar qoluma girerek meni evvelki otağıma getirdi. Qapının kandarında dayanıb hele bir neçe il evvel burdakı xoşbextliyimi yada saldım. Bakıya köçerken yaşadığım heyecanlar, sevinc, xoşbextlik-hamısı bir-bir gözümün önünden keçdi. Nigar meni yatağa uzadıb üzerimi örtüb otaqdan çıxdı.
Sehere qeder hem

<< 1 ... 68 69 [70] 71 72 ... 124 >>