gizlede bilmedim. Geriye çevrilib atama baxdıqda esebden boynundakı qabaran damarlara sataşdı gözüm. Ferid ise esebinden yumruğunu sıxıb durmuşdu. Yene sessizliyi atamın zehmli sesi pozdu:
-Hansı üzle bura gelmisiz?
Bu sözden duruxan İsrafil bey özünü itirmeyib bir addım ireli geldi.
-Gece polislerden öyrendik her şeyi. Men bilmirem ne deyim ancaq inanın yerini bilmirik. Tapsam men özüm verecem onun cezasını-xecalet içinde dillendi İsrafil bey.
-Ata, onların bir günahı yoxdu. Heç neyi bilmirler- deyib onları içeri devet etdim. Rüstemin gede bileceyi her yeri polise bildirdiklerini deyen İsrafil beyin perişan olduğu her halından belli idi.
-Qızım axı bize niye demedin heç ne? Men inana bilmirdim oğlumun bunları ede bileceyine-deyen Melek xanım göz yaşlarını saxlaya bilmeyib yanıma gelib meni qucaqladı.
Veziyyetimi görüb kövrelen İsrafil bey ise demeye söz tapmırdı. Xecaletden kişinin üzü qızarmış, alnında ter damcıları görünürdü.
Polis Rüstemin bütün dostlarını sorğulayıb harda ola bileceyini ve Kemalenin ünvanını soruşsa da heç kim heç ne bilmirdi. Bir gün içinde tamamile yox olmuşdu. Aradan iki gün keçse de heç bir xeber yox idi. Evde her kes tikan üstünde bir xeyirli bir xeber gözleyirdi. Deqiqeler, saatlar, günler keçir ancaq Rüstemden bir xeber çıxmırdı. Ta ki, o geceye qeder. Gece yene oturmuş bir xeber gözleyirdik ki, aniden sert şekilde qapı vuruldu. İki polis işçisini qapıda gördükde qorxudan ve heyecandan ellerim esmeye başladı.
-Buyurun. Nese xeber var?- deye heyecanla soruşdum. Her kes yanımda polisden xoş bir xeber gözleyirdi.
-Beli xanım qızınızı tapdıq-dedikde sevincden dilim tutuldu,- şöbeye gelib bezi işleri hell etdikden sonra qızınızı götürüb eve qayıda bilersiniz.
Heç gözlemeden atam ve Feridle evden çıxıb polis şöbesine doğru yollandıq. Orda öyrendiyim qederile Rüstem Kemaleni de menim veziyyetime salıb, o da heç gözlemeden polise zeng edib şikayet edib. Sonrasını da yeqin etmek çetin deyil. Lazımi senedleri imzaladıqdan sonra

<< 1 ... 70 71 [72] 73 74 ... 124 >>