qerarı verdiyime emin olub yatmağa qerar verdim. Seher oyanıb qızımla birlikde hazırlaşarken telefonun zeng çaldığını eşitdim. Adeten anam zeng ederdi evime ancaq bu zengin seher olması meni biraz qorxutdu. Celd telefonu götürüb xettin diger ucunda Ülkerin sesini eşitdim.
-Sabahın xeyir Firuze. Bugün axşam size gelecem eger evdesense,-deye soyuq sesle dillendi.
-Evdeyem gel Ülker gözleyecem,-deyib zengi sonlandırdım.
Zengi sonlandırdığım andan etibaren ellerim esmeye başladı. Böyük ehtimal her şeyi öyrenmiş ve meni günahlandırmışdı. Qorxduğum başıma gelirdi deyesen.
-Off Zaur hardan geldin axı sen. Başıma bela oldun durduq yere,-deyine-deyine hazırlaşıb evden çıxdıq.
Axşama qeder işde güc-bela ile oturmuşdum. Ülkerin menimle nece danışacağını beynimde defelerle fırlatsam da netice deyişmirdi. Kim olur olsun bele bir veziyyetde tebii ki, qadın günahkar olurdu. Hele de bu qadın boşanmış bir qadındısa veziyyet daha da mürekkebleşir ve kişi başdan çıxarılmış, yazıq, mezlum obraz olaraq bir kenarda qalırdı.
Axşam eve getdikden biraz sonra Ülker geldi. Qapıda qarşıladıqda ne qeder gülümsemeye çalışsa da üz ifadesinden xeyli gergin olduğu hiss olunurdu. Muradla Nurayı diger otağa qoyub, gelib Ülkerin yanında eyleşdim. Her ikimiz susurduq ve gerginlik daha artırdı. Heyecan ve günahlandırılmaq qorxusu meni artıq öz ağuşuna almış, keçirdiyim stressden paltarımın eteyini elimle sıxırdım. Nehayet, döze bilmeyib ilk men dillendim.
-Menim heç bir günahım yoxdu. Emin ol Ülker. Men heç ne etmemişem. Tek balamın canı menim Zaurla heç bir elaqem yoxdu-başımı qaldırmadan deyib qeyri-ixtiyari qeherlendim. Göz yaşlarım yene de sözüme baxmır, paltarımın üzerine damlayırdı. Veziyyetimin gergin olduğunu gören Ülker mene daha da yaxınlaşaraq elimi tutub meni sakitleşdirmeye çalışırdı.
-Firuze özüne gel. Sen sehv başa düşdün men seni günahlandırmaq üçün gelmedim bura.
Bir anlıq rahatlasam da içimdeki narahatlıq bitib tükenmirdi. Bilirdim ki, bu söhbet burda bağlanmayacaq.

<< 1 ... 86 87 [88] 89 90 ... 124 >>