hekim xanım,- deyib qapıya teref yöneldi.
Zaurun öpüşlerinden uçub geden ağlım yerine qayıtmış, bayaqdan deyeceklerimi düşünürdüm.
-Zaur dayan.
-Ne oldu?
-Zaur seni sevirem ve ya sene inanıram deye bu o demek deyil ki, sen istediyin vaxt bura geleceksen ve yanımda olacaqsan. Men ne qeder lazım olsa gözleyecem ancaq evli olduğun müddetce bir daha bu eve gelme,-dedikde o qeder heyecanlı idim ki, ellerim esirdi.
-Firuze bütün bunları men de bilirem ancaq meni bu müddetde özünden mehrum etme,-deye asta sesle dillendi.
-Zaur sen deyesen olduğumuz veziyyeti tam olaraq derk etmirsen! Sen evlisen! Arvadından ayrı yaşamağın ise bizim münasibetimize beraet qazandırmır!-dedikde esebden artıq sesimin tonu qalxırdı.
Her ikimiz düşdüyümüz veziyyete o qeder esebi idik ki, partlamağa hazır bomba kimi dayanmışdıq. Zaur daha da danışmağın menasız olduğunu anlayıb "sağol" deyib evimi terk etdi. Qapını örtdüyü an hönkürtü ile ağlamağa başladım. Yene de heyatım alt-üst olmuşdu. En çox qorxduğum ise bu meselenin ailemin qulağına gedib çatması idi. Bu defe atamın üzüne baxa bilmezdim. Heç bir söz ise meni haqqlı çıxarmazdı. O günden sonra Zaur incimişdi ve ya sözlerimden sonra veziyyeti yenice derk etmişdi ki, bir addım olsun mene yaxınlaşmırdı. Onun varlığını her daim hiss edirdim ancaq bir kelme bele kesmirdik. Bu halımızı görende özümü mekteb uşağı kimi hiss edirdim. Heqiqeten gülmeli veziyyetde idik. Bezen geceler zeng eder bir neçe deqiqe danışar, menim ve Nurayın neyese ehtiyacı olub-olmadığını soruşub sağollaşardı. Günler, hefteler bir-birini evez edir ancaq yene de soyuq münasibetimiz davam edirdi. Bu ise menim, nece deyerler, lap üreyimce idi. Onu özüme yaxın buraxıb biyabır olmağı göze alacaq qeder cesaretli deyildim. Artıq yay öz isti nefesini getirmişdi Bakıya. Axşam evde Nurayla birlikde oturarken telefon zeng çaldıqda desteyi qaldırıb yene anamın şikayetlerine qulaq asırdım.
-Men onsuz evvelden razı deyildim senin başqa eve köçmeyine. Bax köçdün bizi de unutdun.

<< 1 ... 92 93 [94] 95 96 ... 124 >>