danışıb az da olsa meni sakitleşdirmişdi. Otağın qapısı açıldıqda anamı görüb yeniden evvelki heyecanım geri qayıtmışdı. İlk defe idi anamın gözlerinde bu qeder qezeb ve hikke görürdüm. Gözleri qan çanağına dönmüşdü. Yanıma yaxınlaşdıqda onu sakitleşdirmeyi fikirleşsem de düşündüyümün tam eksi olmuşdu. İyirmi dörd illik heyatımda ilk defe anam mene şille vurmuşdu. Özümü itirib yıxılacaqken Nigar meni tutmuşdu.
-Sen! Sen Firuze! Meni! İki uşağını böyüdüb başa çatdırdığı müddetde onlara sesini bele yükseltmeyen Xalideni sene vurmağa mecbur etdin! Sen utanmırsan heç?!-deyib qolumdan sert şekilde tutdu,-abrın,heyan harda qaldı senin?! Fikrin nedi? Hüseynle Xalidenin qızı ev yıxır deye camaatın ağzına söz salmaq isteyirsen?!
Utandığımdan başımı yerden qaldıra bilmirdim. Ağlamağım ise bir kelme söz demeyime imkan vermirdi.
-Ana qurban olun qulaq as. Menim heç bir günahım yoxdu. O,-deyib ağlamağa davam etdim,- O meni sevir ancaq inan aramızda artıq heç ne olmayıb. Men onun ailesini dağıtmadım.,-deyib dayanmadan ağlayırdım.
-Xalide xala esebleşme qulaq as. Heç ne bildiyin kimi deyil. Onların işi Firuzeyle tanış olanda onsuz mehkemede idi,-deye Nigar her şeyi açıqlamaq istese de anam heç birimize inanmırdı.
-Dur redd ol çıx get! Özün de her şeyini yığ yeniden bu eve qayıdırsan!-deye anam qışqırdı...Anamın sözlerinden sonra, sözün heqiqi menasında, özümü çöle atmışdım. Binanın heyetinde boş-boş dayanıb hara gedeceyimi düşünürdüm. Anam belke de en düzgün çıxış yolunu tapmışdı. En yaxşısı eşyalarımı yığıb bir müddetlik-bu mesele bağlanana qeder anamgilde qalmağım en düzgün qerar idi. Eve gedib Nurayla özüm üçün bir neçe lazımi eşya yığdıqdan sonra bağçaya yollandım. Nurayı da götürüb evimize getdim. Ferid meni qapıda qarşıladıqda elimde eşyalarla dayandığımı görüb bir anlıq çaşsa da meni içeri devet etdi.
-Ne olub Firuze? Nese narahatçılıq var?-deye Ferid soruşdu.
Men özümü hazırlayıb cavab vermek isteyirdim ki, anam metbexin qapısından ireli addımlayıb -yox oğlum ne

<< 1 ... 97 98 [99] 100 101 ... 124 >>