Geci tezi etdiyiniz sehv ya qarşınıza çıxıb üzünüze vurular, yada vicdan ezabından, dözmeyib etiraf ediler. Heç bir sirr gizli qalmaz ancaq. Nazlı da xeyanetini etiraf edeceyini bilse de deqiq zamanı bilmirdi daha. Çox düşünür, belke de etiraf etmeden de ayrılmanın başqa yollarını axtarırdı. Ümidin nifretini qazanmadan, asan yoldan bir ayrılıq. Bu asan kimi görünse de baş vermesi demek olar ki qeyri-mümkün idi. Nazlı çox gözel bilirdiki Ümid çetin ondan ayrılsın. Tebii ki aralarında xeyanet olmazsa. Aralarında danışdıqları vaxt yalnız tek ayrılma sebebi xeyanet ola bilerdi ki, bu da Nazlı terefinden baş vermişdi. Heyatının en çıxılmaz anlarını yaşayırdi Nazlı o an. Etiraf etseydi eger, Ümidi itirmesi üzerine bir de nifretini qazanması dözülmez olardı onun üçün. Son zamanlar, elexsusda bu gün bu fikirleri ederken, ferqine varmadan Ümidle kobud danışır, onu acılayır, hetta ona yola getmediklerini sakit dille başa salmağa çalışırdı ama ebes yere özünü yorduğunu da çox gözel görürdü. Ümid bu sonuncu davaya, Nazlının aqressivliyine dözmeyerek söhbeti aydınlaşdırmaq üçün ona zeng edir:
Ümid: -Neolub niye belesen? Ayrılmağı unut! Ayrılmırıq! Besdi tez-tez dedin bunu
Nazlı: -Çox ciddiyem ayrılmaq isteyirem. Alınmır. Yola getmirik. Daha çox davam etdirmek istemirem...
Ümid: -Nazlım!!! Menimsen. Heç vaxt ayrılmıyacıyıq!
Nazlı ağlayaraq: -Bağışla senin deyilem. Ayrılacıyıq
Ümid: -Başa düşmedim nece yeni??? Hardan bilirsen?
Nazlı: -Eşitdiyin. Men bilirem!
Ümid: -Başa sal dedim!!! O ne demeydi indi?!!!
Nazlı: -Sene 1 ay xeyanet etmişdim
Ümid: -Ne?! Nece?! Kimnen?!
Nazlı ağlayaraq her şeyi Ümide olduğu kimi danışır. O, Ümidin sesini eşitdiyi anda dözmeyib, onun heqiqeti bilme haqqına sahib olduğunu düşünerek her şeyi etiraf etmişdi. Ümid ise qulaqlarına inana bilmirdi. Sanki bu da bir kabus olacaqdı, ve o da bu kabusdan bu deqiqece oyanacaqdı. Ama kaş kabus olaydı da heqiqet olmayaydı deye bir anlıq düşündü Ümid. Sen deme bu güne qeder gördükleri yuxular heqiqet,

[1] 2 >>