Nazlının dedikleri yalan imiş...
Ümid: ‘’Nazlı.... Özünden muğayat ol... Sağ ol’’ deyerek zengi sonlandırır...
Beli Nazlı etiraf etmiş, ağır bir yükü çiyinlerinden götürmüşdü ama bu acılar daha başlanğıc idi... Evveller her davalarında Nazlı ayrılaq deyib Ümidden küsse bele, uzun zaman onu itirme qorxusunu bu gün yaşadığı qeder yaşamamışdı. O an, o deqiqece acı da olsa Ümidi itirmişdi artıq. Ümidin onun heyatında olmamasını düşündükce sanki xoşbextlikden parlayan dünyası bir andaca qaralmışdı. Durmadan ağlayır, etdiyi günahının cezasını ödeyirdi indi. 4 divar üstüne-üstüne gelir, nefesi kesilib boğulacaqmış kimi olurdu sanki. Sözün mecazi menasında yaşayan ölüden bir ferqi yox idi artıq.
Ümidle danışığı bitirdikden sonra ilk iş feysbuk hesabını dondurub, uzun müddet telefonunu da sönülü saxlamaq olacaqdı. Guya bu yolla onu özünden soyutmuş ve özünü unutdurmuş olacaqdı ama boşuna...
Ümid ise yaşadığı şokun tesirinden çıxa bilmirdi. Melek Ümidin halının pisleşdiyini gördükde ürek dermanı vererek oğlunu sakitleşdirmeye çalışırdı. Ama heç bir derman onun acısını susdura bilmezdi o an...
Xeyanet bezen sondur. Her şeye nöqte qoyar. Bütün xeyalları, geleceye dair qurduğun planları alt-üst eder. İnamını, güvenini itirersen. Yeniden düşünersen her şeyi. Tam başdan. Harada sehv etdim deye. Ya her şeyi silib yeni sehife açacaqsan, ya da bağışlamağı bacaracaqsan. Ümid yeniden Nazlıya inanıb, güvenmeyi bacaracaqdımı? O an sadece Ümid düşünmeli, qerar vermeli idi. Bağışlayıb her şeye yeniden davam etmekmi, yoxsa birdefelik yolları ayırıb, heyatında yeni sehife açmaqmı. Nazlısız 1 sehife. Kim bilir belke de bu sehifede başqa sevgi, başqa bir qızın adı yazılacaqdı. Ümidin sevgisimi qalib gelecekdi ya qürürmu? Zaman bu sualın da cavabını tezlikle verecekdi...
Ardı var...

<< 1 [2]