Uzaqlarda, okeanda bir ada var idi ve bu adada insanın bütün hissleri ve deyerleri birlikde yaşayırdı: Sevinc, Keder, Müdriklik...ve Mehebbet de daxil olmaqla bütün qalan hissler.


Bir defe melum oldu ki, ada tezlikle su altında qalacaq. Buna göre bütün hissler adanı terk etdi, yalnız Mehebbet son deqiqeye kimi gözledi. Adada lap az quru hissesi qalanda Mehebbet de kömek istemeye qerar verdi. Zenginlik debdebeli qayıqla yaxınlıqda üzürdü ve Mehebbet ona seslendi: “Zenginlik, meni özünle götüre bilersenmi?” Zenginlik cavab verdi: “Yox, götüre bilmerem, menim qayığımda çoxlu qızıl ve gümüş var, sene yer yoxdu.”
Sonra Mehebbet gözel qayıqda olan Qürurdan kömek istedi: “Qürur, sene yalvarıram, meni de özünle götür.” Qürur dedi: “Götüre bilmerem, Mehebbet, axı menim qayığım çox gözeldir, sen onu korlaya bilersen.”
O zaman Mehebbet Kederden yardım istedi. Keder cavabında dedi: “Ah, men ele pisem ki, indi gerek tek qalam.”
Sevinc de Mehebbetin yanından üzüb keçdi, lakin onun ehvalı o qeder yaxşı idi ki, onu kiminse çağırdığını heç eşitmedi de.
Birden bir ses eşidildi: “Gedek, Mehebbet, seni özümle apararam.” Bu, bir qocanın sesi idi. Mehebbet ele sevindi ki, qocanın adını soruşmağı unutdu. Sahile çatanda qoca qeyb oldu. Mehebbet bu qocaya ne derecede borclu olduğunu başa düşürdü, Bilikden soruşdu ki, o qoca kim idi. Bilik cavab verdi: “O, zaman idi”. “Zaman?”, - Mehebbet teeccüblendi, - “bes niye mene mehz Zaman kömek etdi?” Bilik müdriklikle cavab verdi: “Çünki yalnız Zaman heyatda Mehebbetin ne qeder vacib olduğunu başa düşe biler”...