YAZAR:ANNA KARENİNA...

Qarşımdakı kitabdan başımı azca qaldırıb açıq qalan pencereden çöle gözucu baxdıqda Bakının yaz günlerine mexsus par-par parıldayan semasını, qışın keskin soyuğundan sonra etrafı yavaş-yavaş isiden ilıq küleyini hiss edib artıq iki saatdır davam eden dersin meni emelli yorduğunu hele indi derk edirdim. Lale xanım da deyesen menimle eyni fikirde idi ki, bir neçe deqiqe sonra
-Uşaqlar artıq kifayetdir. Gede bilersiniz. - dedikde celd yığışıb evden çıxdıq.
Qucağımdakı iki-üç kitabı özüme sıxıb pillekenleri düşürdüm ki, hemişeki mehriban, şen sesi ile Aidenin meni seslediyini eşidib ayaq saxladım:
-Kefin yoxdur ele bil? Ne ise olub? - qoluma girib yavaş-yavaş pilleleri düşürdük.
-Axır vaxtlar dersler yaman yorur meni. Hem bilirsen, neçe gündür evdeki hazırlıqlar meni elden salıb.
-Axşam yeyib-içende yadından çıxacaq. - dediyi söze sadece gülümsemekle kifayetlenmişdim.
Binadan çıxıb maşının geldiyini gördükde üzümü ona teref dönderib:
-Sabah görüşerik. - yorğun ifade ile sünii şekilde gülümseyib maşına doğru addımladım. Havanın istiliyi hele mene indi çatırdı ki, asta hereketle boynumdakı nazik ipek şerfi çıxarıb çantama qoydum. Yaz aylarını sevdiyimden adeten havaların isinmesi her zaman ehvalımı düzelder, eynile tebiet kimi meni de sanki yuxudan oyadardı. Ancaq son zamanlar o qeder yorğun, ezgin idim ki, her şeyden uzaqlaşmaq, günlerle yorğan-döşeyi qucaqlayıb yatmaq isteyirdim. Qucağımdakı defter-kitabla gözümü bir nöqteye zilleyib fikre getmiş, Kamil dayının sesi bir neçe çağırışından sonra mene gelib çatmışdı.
-Qızım gedek?
-Ayy - çaşqın halda, utancaq ifade ile Kamil dayıya baxıb - Ağlımı itirmişem temiz Kamil dayı. Gedek. - gülümseyib maşına eyleşdim.
Yola çıxdıqdan beri bir neçe kelme söhbet etsek de menim fikrim uzaqda, çox uzaqda idi. Şüşeden işıqforda dayandıqda telese-telese yolu keçen insanlara, yol boyu yanımızca şütüyen maşınlara diqqetle baxıb, aylardır üstüme ağırlıq kimi çöken mesuliyyetim haqqında düşünürdüm. Atam

[1] 2 3 ... 200 >>