hem menim hem de qardaşımın tehsiline o qeder hessaslıqla yanaşırdı ki, indi onların başını aşağı etmek hissi meni heç cüre rahat buraxmırdı. Bezen bütün diqqetimi toplayıb ders oxuduqda bele aniden ağlıma gelen bu fikirle kitabları bir kenara atıb düşüncelere dalırdım.
Maşının dayandığını hiss etdikde kenara qoyduğum çantamı götürüb :
-Sağolun Kamil dayı. - söyleyerek maşından endim.
O da hemişekitek mehribanlıqla gülümseyib maşını yeniden işe saldı. Kamil dayı illerdir bizim sürücümüz idi. O qeder sebrli insan idi ki, bezen onda sinir hüceylerinin varlığına şübhe edirdim. Her çetinliyi temkinle, gülerüzle yola vermeyi bacarırdı.
Darvazanı açdıqda seherden beri eve hakim kesilen qaçhaqaç hele de davam edirdi. Atamın elli illiyini temteraqlı qeyd etmek anamın fikri olsa da indi hem onun hem de evdeki kömekçilerin üzlerindeki yorğunluğu duyub, doğrusu, gülümseyir, eyni zamanda onlara kömek etmek, yorğunluqlarına az da olsa şerik olmaq isteyirdim. Anam meni görüb:
-Sumaya, baxma ele. Eynini deyiş, gel kömek ele. Birazdan qonaqlar gelecek.- deyerek heyecanla gah o teref bu terefe qaçır, gah Nazile xalagili danlayır, gah da süfreni diqqetle inceleyib eskikleri bir-bir sadalayırdı.
Heyetdeki ses-küyü geride qoyub otağa qalxa bilmişdim, nehayet. Qonaqlar çox olacaqdı deye anam neçe gündür ki, mene mehz bugün gözel geyinib-keçinmeyimi en az on defe demişdi. Men de onsuz esebi olan anamın daha da qıcıqlandırmamaq üçün sözün emel edib, çalışırdım ki, üreyince geyinim. Eynimi geyinib güzgüde özüme tamaşa edirdim ki, aşağıdan gelen sesler bir-birine nece qarışmışdısa pencereden baxsam da heç ne anlaya bilmemişdim. Celd aşağı düşüb Nazileni xalanı sevincek qarşımda gördükde teeccüble üzüne baxırdım:
-Ne olub Nazile xala? Xeyir ola? - xefif tebessümle soruşdum.
-Merdan gelib. ,- ferehle, sevincle verdiyi cavab meni az qala göylere qaldırmışdı.
Teeccüb qarışıq sevincle "Doğrudan?!" deye sual verib cavabını gözlemeden bağçaya çıxıb anamla qardaşımın qucaqlaşdığını

<< 1 [2] 3 4 ... 200 >>