ise elave bir müzakire mövzusu idi.
Teranenin de her şeyden xeberi vardı ki, o, üzündeki tebessümle Cahada baxıb:
-Senin toyuna ne vaxt gelirik? - soruşduğu zaman Cahad özünü itirmeden eyni tebessümle:
-Siz yaxşısı paltar axtarmağa başlayın. - deyib hem Kerimin, hem Teranenin menalı şekilde mene baxmağına sebeb olmuşdu. Bütün axşam boyu mümkün qeder az dialoqa girib, daha çox Nerminle maraqlanır, onu öpüb qucaqlayırdım.

Artıq getmek vaxtı olduqda içime qorxu dolmuşdu ki, Cahadla birge gedecem. Anamgile xeber etdiyim zaman Kamil dayının gelmemeyini, tek qayıdacağımı söylemişdim. İndi hemin sözlerime o qeder peşman olmuşdum ki...
Kerimgille sağollaşıb binadan çıxdığımız zaman Cahada da sağol söyleyib getmek isteyirdim ki, o teeccüble üzüme baxıb:
-Hara bele? - dedi.
-Eve. - çekinerek söyledim.
-Her gün özünden yenilikler keşf etmeyi sevirsen, he? - o artıq gülümseyirdi. - Keç otur.
-Axı sen kimsen ki, mene emr verib, her istediyini eletdirmeye çalışırsan?! - o qeder esebleşmişdim ki, artıq "siz"e keçdiyimin ferqinde deyildim. Men etiraz etdikce Cahad daha da coşurdu sanki. Bu ise menim eseblerimi tarıma çekirdi. - Men seninle heç yere getmirem! - sözleri bilerekden hecalayıb derk edeceyini, meni anlayacağını ümid edirdim.
-Hele de menim kim olduğumu bilmirsen?
-Siz deyesen hele de menim dediklerimi anlaya bilmirsiniz.
-Sumaya, -o xefifce qolumdan tutub mene bir-iki addım yaxınlaşdı. - Men uşaq deyilem. Hisslerimden de, özümden de eminem. Ne etdiyimi de bilirem.
-Beli, siz. Men yox! Men sizinle bağlı ümumiyyetle heç ne istemirem!
-Keç otur maşına!!! - növbeti anda o qışqırdıqda men öz esebimi unudub el-ayağım ese-ese keçib eyleşdim.
Eve çatana qeder ne o, ne de men bir kelme danışmamışdıq. Maşından enerken sağol bele demeden içeri keçdim. Belke de ses-küy etmekle elime heç ne keçmeyecekdi amma bütün bunlara sebr ede bilmirdim. Sebrim çatmırdı.Darvazadan qapıya gelene keder üzümdeki esebi eyni zamanda qerarsız ifadeni bir kenara qoyub qapını

<< 1 ... 125 126 [127] 128 129 ... 200 >>