taqqıldatdım. Merdan qapını açıb meni başdan ayağa süzerek:
-Nehayet, evin yolunu tapa bildin. Hardasan sen? - deye dillendikde onsuz da ehvalım yox idi indi de Merdanın mezemmeti meni daha sıxırdı.
-Anaya xeber vermişdim. - yanından keçib içeri girdim.
Sesimden deyesen kefsizliyim hiss olunmuşdu ki, Merdan yavaşca qolumdan tutaraq:
-Nese olub sene? - soruşdu.
Evveller azca xetrime deyilende hemişe Merdana sığınır, onun meni her şeyden qoruyacağına inanırdım. İndi ise hem iller evvel aramızda baş verenler, hem de artıq menim evvelki Sumaya olmamağım buna mane idi. Düzdür, Merdanla zahiren evvelki bacı-qardaş olsaq da yene de aramızda görünmez sedler vardi sanki. O sedleri keçmek ise zennimce daha gec idi. Belke de Merdan bunun ferqinde deyildi amma men bilirdim ki, men artıq ne olsa da evvelkitek ona üreyimi açıb deye bilmez, ondan kömek isteye bilmezdim.
-Yox. Biraz yorğunam. - sünii gülümseme ile Merdana baxıb ardınca qonaq otağında evdekilerle salamlaşaraq otağıma qalxdım.
Saat erken olsa da yatağıma girib yorğanı da başıma çekerek öz alemimde her şeyden, her kesden uzaqlaşırdım.
Men uzun müddetdir ele bir heyat yaşayırdım ki, ne bir addım ireli, ne de bir addım geri gede bilirdim. İllerdir olduğum yerde sayırdım. İndi de Cahadla bağlı ne ireli yol var idi, ne de geri. O meni fikrimden daşındırmağa çalışır, her şeyi yoluna qoyacağını zenn edirdi. Günün birinde belke men de onunla razılaşar, Cahadla birge addımlayardım. Amma... Aramızda ele maneler vardı ki, bunları aşmağa Cahadın da gücü yetmezdi. İkimiz de bu yolun çovğununda, boranında mehv olub gederdik. Men qorxmurdum. Nece deyerler, islanmışın yağışdan ne qorxusu?... Lakin Cahad yaşanacaqların heç birine layiq deyildi. Onu da özümle birge sonu bilinmeyen bir uçuruma apara bilmezdim.
Keçib geden üç-dörd günde Cahad demek olar, gözüme görünmürdü. Bir-iki defe işle bağlı otağına gedib beş-on deqiqe de keçmemiş çıxmışdım. O da menimle artıq-eskik bir kelme danışmamışdı. Üreyimde hardasa onun bu

<< 1 ... 126 127 [128] 129 130 ... 200 >>