qorxudan esirdim. Qolumu çekib bu defe eserek yox, qezeble baxırdım üzüne:
-Başa düşmedim?!
-Menden qaçmağa ehtiyac yoxdur.
-Men heç kimden qaçmıram. İcaze versen içeri keçmeliyem. - yeniden hirsle dillenib az qala qaçaraq zala doğru getdim.
İçeri keçdikde özümü sakit göstermeye çalışsam da Raufun sözleri beynimde tekrar-tekrar fırlanır, onun bağlı bir mühakime yeritmeye çalışırdım. Anamın dediklerini, Merdanın onunla bağlı menfi fikirlerini ağlıma getirdikce sabit bir qerar vere bilmirdim. Bir terefim onun zerersiz, yaxşı biri olduğunu düşünse de diger terefim tamam eks fikirde idi. Doğrusu bunda Merdanın payı böyük idi. Bilirdim ki, o kimese bele asanlıqla, boş bir mesele üstünde kin beslemez. Ancaq yene de Raufun baxışlarını her defe üzerimde hiss etdikce heyecanımı yox ede bilmirdim. Yox ki, ona qarşı ne ise hiss etmeye başlamışdım, sadece hansısa oğlanın diqqet merkezinde olduğum ilk defe idi ve men ne edeceyimi, nece hereket edeceyimi müeyyenleşdire bilmirdim.
Gözümü qarşımdaki boşqaba zilleyib neçe deqiqedir düşündüyümü xatırlamırdım ki, Raufun sesini yeniden eşitdikde dik atıldım. Ona teref döndükde mene doğru eyilib nese dediyini görsem de fikirli idim deye söylediyini qavraya bilmemişdim. Küt baxışlarla üzüne baxırdım ki, veziyyetin ne yerde olduğunu anlayıb yeniden danışdı:
-Deyirem ki, belke reqs edek? - eşitdikde gözlerim qeyri-ixtiyari Merdanın masasına yöneldi. Yox idi. Rauf da güman ki, bundan cesaret alıb mene yaxınlaşmışdı.
Ağlımdan qeti şekilde "yox" demek keçse de bu qeder adamın içinde onun teklifini geri çevirmek onu hem pert edecekdi, eyni zamanda daha çox şübheye ayaq yeri qoyacaqdım. Odur ki, qorxa-qorxa, "sadece ailevi tanışımızla reqs edeceksen, Sumaya" deye özümü teselli ederek ayağa qalxdım.
Bir neçe addım sonra meni özüne teref dönderib belimden tutmuş, elimi ise ovcunun içine aldıqda reqse başlamışdıq. Bizim kimi reqs edenler kifayet qeder olduğundan menim heyecandan, qorxudan titreye ellerim diqqeti celb etmirdi. Diger

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 200 >>