Cahadla bağlı ilk günden olan xatireleri yada salır, onun hereketlerini, sözlerini defelerle düşünürdüm. Onunla ilk reqsimizi, onun sonda dediyi sözleri xatırladıqca ise heyecanım yere-göye sığmırdı. İndiye kimi ne qeder onunla aramıza serhedler qoyub, özümü mümkün qeder kenara çeksem de bezen onun hansısa baxışı, sözü, hereketi mene ayrı cür tesir bağışlayırdı. Hetta Raufun mene qarşı hereketlerini, sözlerini yada saldıqda her ikisinin arasında dağlar qeder ferq olduğunu görüb onları müqayise bele etmirdim. Rauf menim heyatımın en böyük sehvi, en qara sehifesi idi. Hansı ki, izi hemişe diger sehifelere leke salırdı. İndi de hemin sehvimin qırıntıları yaxamı buraxmırdı özüme yeni heyat qurum. Her addımımda meni qarabasma kimi izleyirdi. Bezen her şeyi, her kesi geride qoyub buralardan qaçıb getmek, bir daha geriye baxmamaq isteyirdim.
-Sumaya... - anamın çiynime xefifce toxunmasına fikirlerden ayılaraq dik atılıb anama baxırdım. -Fikrin hardadı senin? Bayaqdan çağırıram.
-Ne bilim. Fikre getmişem.
Anam yanımda eyleşib diqqetle meni süzür, her ikimiz buraya geliş sebebini bilsek de susurduq. O çox güman menim bu halımı görüb artıq nese demekden çekinirdi.
-Merdanla danışdınız? - anam axır döze bilmeyib soruşdu.
Başımı "he" menasında yelleyib yerden qaldırmağa halım yox idi.
-Ne fikirleşirsen?
-Hamınız eyni sualı vermekden bezmediniz? - günler önce Kerimin, indi de Merdanla anamın menim fikrimi öyrenmeye çalışması meni hedden ziyade sıxırdı.
-Yene cinlerin oyanıb? Söz soruşuram.
-Ana, men heç kimi istemirem. İstesem guya ne olacaq? Meni bu halımla kim qebul eder? Kim xanımı kimi görecek meni? Ne xeyala düşmüsünüz? - sözlerim hem menim, hem de anamın canını yandırsa da bunlar heqiqet idi; illerdir heç birimiz dile getirmediyi heqiqet.
-Sen üreyini sıxma, qızım. Men özüm her şeyi hell edecem. - anam elimden tutub meni sakitleşdirmeye çalışırdı. -Kağız alıb vererik ki, anadangelme bakire deyilsen.
Anamın son sözüne üreyime daha da ağırlıq çökmüşdü. Öz

<< 1 ... 129 130 [131] 132 133 ... 200 >>