bunu ede bilmerem!
-Bu deqiqe heç kim heç kimi aldatmır! Coşma! Senin iki qatın yaşım var bilirem ne etdiyimi.
Daha ne ise demeyin menasızlığını duyub bir kelme de danışmayıb susdum. Eceb gözeldir! Menim heyatıma menden başqa hamı qerar verirdi. Bir terefden Cahad, diger terefden anam... Öz heyatıma kenardan tamaşaçı rolunda idim.
Cahada qarşı daha evvelki kimi olmasam bele eyni zamanda onu sevmirdim de. Aramız aşılmaz serhedler qoymuşdum. Üreyimi, beynimi Cahada qarşı ele bağlamışdım ki, özüm bele aça bilmezdim. Onu sevmirdim, aldatmağa da haqqım yox idi. Günün birinde o heqiqetleri öyrendikde "Sen meni her şeye mecbur etdin" deyib yaxamı kenara çeke bilmezdim. Beli, o meni mecbur edirdi amma men ki heqiqetleri açıb deye bilerdim, buna kifayet qeder imkanım vardı. Lakin buna menevi gücüm yox idi. Cahada her şeyi açıb demek, onun reaksiyasını gözlemek menim üçün cehennem ezabına beraber idi...
Növbeti bir heftede evde esl bayram abu-havası var idi. Eşiden bilen her kes meni tebrik edir, atamgile gözaydınlığı verirdi. Bu günlerde ise menim isteksizliyimi Gülare de görmüşdü ki, o, bir neçe defe mene bu barede sual verse de heç ne dememişdim. Ne deye bilerdim? Cahad bir çox qızın idealındakı qismet idi; elimin tersi ile onu redd etmek insanlarda mene qarşı deli teessüratı yaradardı. Diger terefden Cahadla da bu barede çox söhbetimiz olmamışdı. O menden qışqır-bağır salmağı gözlese de eksine bir kelme dememişdim. Hem menevi, hem fiziki cehetden yorulmuşdum. Her şeyi öz axarına buraxıb sonunu gözleyirdim.
Teyin olunan gün Cahadın ailesi bir neçe yaxın qohumla evimize geldikde bunun sade bir tanışlıq yox eyni zamanda elçilik olduğu açıq-aşkar ortada idi. Amma elimden ne gelirdi? Ne mene qulaq asan var idi, ne de meni sayan. Öz otağımda olduğumdan ne söhbetler getdiyini eşitmesem de belli idi ki, her şey qaydasındadır. Onların gelişinden texmini iki saat sonra qapıdan içeri anamla birge ortayaşlı bir xanım daxil olduqda az-çox texmin edirdim ki, Cahadın anasıdır.

<< 1 ... 135 136 [137] 138 139 ... 200 >>