Oturduğum stuldan celd ayağa qalxdıqda o mene sarı gelib üz-gözümden öperek:
-İlahi, nece gözelsen! Allah sizi xoşbext elesin! - ürekden söyleyib meni qucaqladı. -Cahaddan elli defe soruşmuşam gelinim nece qızdır elece deyir gedib görersen. Damarı batmış kime oxşayıb başım çıxmır. - gülerek söylediyi sözlere men de özümü saxlaya bilmeyib tebessüm etdim. Ruhiyye xala ilk baxışdan mende xoş, doğma teessüratı yaratmışdı. O menimle birge eyleşib bir xeyli söhbet etdikden sonra yeniden bize xoşbextlik arzulayaraq otaqdan çıxdı. Men ise sanki deqiqelerdir nefes almırmış kimi o çıxdığı an nefesimi buraxıb derinden bir ah çekdim.
Nelere addım atırdıq, ne edirdik heç neyi derk etmirdim. Tek bildiyim indi güle-güle edilenleri günün birinde men ağlayaraq xatırlayacaqdım.
Yatağımda eyleşib bundan sonra baş vere bilecekleri fikirleşdikde tüklerim ürpeşirdi. Çox keçmemiş qapı vurulub atam içeri keçdikde ayağa qalxıb utancaq halda başımı aşağı saldım. Bu söhbetler çıxandan beri bir kelme olsun bu barede danışmamışdıq. Atam üzündeki ferehle mene yaxın gelib alnımdan öpdü.
-Heç inanmazdım sen ne vaxtsa bu evden çıxıb gedeceksen. - ilk defe atamın sesinde bu cür qeher duyurdum. - Ele bilirdim hemişe yanımda olub menim balaca qızım olaraq qalacaqsan. Neçe gündür seninle danışmaq istesem de bilmirdim ne deyim, nece deyim. - onun artıq gözleri dolmuş, meni bağrına basıb sakit halda dayanmışdı. - Xoşbext ol, qızım. - eşitdiyim bu kelmeler boğazımda direnmiş, udqunmağıma imkan vermirdi. Ağlamaq isteyi aşıb daşsa da bacarmırdım. Atamı var gücümle qucaqlayıb buraxmaq istemirdim. Men de xoşbext olmaq, onları ferehlendirmek, sevindirmek isteyirdim. Amma... Bu dem yeniden etdiklerim gelib qarşımda dayanaraq meni o günlere qaytarır, sanki yeniden xatırladırdı indi niye bu halda olduğumu.
Atamdan güclükle ayrılaraq ona heç ne bildirmemek üçün gülümsediyim zaman o yeniden meni öpüb otaqdan çıxdı. Anam bu mesele ile bağlı atama her ne demişdi bilmirem amma onun rahatlığını hiss etmişdim.

<< 1 ... 136 137 [138] 139 140 ... 200 >>