keçdikde üreyim sinemden çıxırdı az qala. Cahadla ikinci defe idi bu yaxınlığımız. Her ikisinde de heyecandan el-ayağım esir, onun sözleri meni sanki meni uçurumun kenarına qeder aparır, ardınca öz yerime qaytarırdı. İndi onun deqiqelerle davam eden nevazişi, qayğısı mene tamam yad idi. Yox, ailemden kifayet qeder sevgi ve qayğı görmüşdüm. Amma bu özge idi, başqa idi. Diger terefden onun mene qarşı sevgisi, diqqeti meni lap künce sıxırdı. Utandığımdan, çekdiyim xecalet ucbatından men onun üzüne dik baxa bilmirdim. Onu aldatmaq fikri her o mene baxdıqca gelib beynimde fırlanırdı. Bu gün ise daha yaxşı anladım ki, vicdan ve ürek rahatlığı ile birinin gözünün içine baxa bilmemek en böyük ezabdır. İndiye qeder özümü bir kenara çekib Cahada ne ise demeye cesaret etmesem de susmaq mene daha çox tesir edir, mene daha ağır gelirdi. Meni bu cür alçaldan, ezib keçen ise onun mene qarşı hereketleri, sözleri idi. Gec ve ya tez her şeyi Cahada danışıb bu yükden qurtulmaq isteyirdim. O meni qebul edecekdi ve ya etmeyecekdi bu menim fikrimde ikinci planda idi. Esas isteyim üzerimdeki yükden qurtulmaq idi hazırda.

Elçiliyin abu-havası hele üstümüzden sovrulmamış indi de her iki aile temteraqlı nişan eşqine düşmüşdü. Men ise ne qeder hele tezdir, ümumiyyetle nişan lazım deyil desem de her defesinde ya Cahad, ya da anamgil meni susdururdu. Guya ne vaxt mene qulaq asmışdılar ki?!...

Növbeti günlerde Cahad meni üzük seçmeye ardınca ise paltar almağa apardıqda onu incitmemek üçün hevesli görünmeye çalışsam da heç cüre alınmırdı. Üzerimde ele ağırlıq vardı ki, diqqetimi, marağımı heç neye vere bilmirdim. Her an qara bir kölge meni izleyirdi sanki. Mağazada satıcı üzükleri qarşımıza qoyduqda men baxışlarımı üzüklere zillesem de fikrim tamam ayrı yerde idi. Biraz keçmiş menden ses çıxmadığını gören Cahad xefifce qoluma toxunub:
-Beyenmedin heç birini? - deye dillendikde özüme gelib ele bil ilk defe imiş kimi ona baxırdım. Bir neçe saniye erzinde özümü ele alıb sünii şekilde

<< 1 ... 138 139 [140] 141 142 ... 200 >>