nişanı gözel abu-havada başa vurub eve qayıtmışdıq. Çox oynamasam da seherden üzerimde ele yorğunluq vardı ki, eynimi deyişib özümü yatağa atmağımla yatmağım bir olmuşdu. Sabahı günü Cahad işe getmemeyimi tapşırdığı üçün az qala günortaya qeder yatmışdım. Seheri gün her kes hele de nişanın tesirinden çıxmayıb axşama qeder söhbetleşmişdi.
Növbeti gün Kamil dayı ile işe yollandıqda artıq iş yerinde bilmirem nece amma xeber yayılmışdı ki, bir-bir her kes tebrik edirdi. Men de gülümseyib hamısına teşekkür ederek otağıma keçdim. Yenice stula eyleşmişdim ki, Cahad gülümseyerek içeri keçdikde ayağa qalxdım. Yaxına gelerek hemişeki adeti üzre ellerini belime dolayıb alnımdan, burnumdan öpürdü.
-Xeber ne tez yayılıb hamıya? - diqqetle Cahada baxırdım.
-Neyi pisdir ki? - o sanki mene qulaq asmırmış kimi yanağımdan öpür, saçlarımla oynayırdı.
-Cahad indice kimse gelecek ayıbdır, çekil qırağa.- onu menden uzaqlaşdırıb qapıya baxırdım ki, gelen olar.
-Öz iş yerimizde nişanlımı da öpe bilmirem. - Cahad qaşlarını çatıb dillendikde men bu defe özümü saxlaya bilmeyib ürekden güldüm. O ise bir göz qırpımında yaxınıma gelib meni var gücü ile özüne çekerek dodağıma yumuldu. Men özümü itirib müqevva kimi yerimde dayanmış, o ise meni öpür, üzümü sığallayırdı.
-Bele gülme, özüme cavabdeh olmuram. - dodağımdan aralanıb asta sesle söyleyib yeniden dodağıma kiçik bir öpüş qondurduqda men harda, nece olduğumu da unutmuşdum artıq.Men yeniden gözlerimi açıb bir nefes yaxınlığımdakı Cahadı gördükde bir daha onun öpüşünü xatırlayıb dilim ağzım qurudu. Men geriye çekilmek istesem de o qolları ile meni nece qucaqlamışdısa bir millimetr de çekile bilmirdim. Yanaqlarım utandığımdan od tutub yanır, Cahadın ele bu deqiqe çıxıb getmeyini isteyirdim. Cahad menden ayrılmadan stula eyleşib meni de qucağına oturtduqda bu defe daha da utanıb gözlerimi yere zillemişdim. O, barmaqlarını zerifce üzüme, ardınca çeneme doğru getirib başımı qaldırdıqda gülümseyerek meni seyr edirdi.
-Sen menim

<< 1 ... 143 144 [145] 146 147 ... 200 >>