rahatlamaq menim de en böyük arzum idi. Di gel ki, buna zerre qeder cesaretim yetmirdi. Her defe onun üzüne baxdıqda utanıb xecalet çekir, danışdıqlarımın bizi ne hala qoyacağını düşündükce ise az qala havalanırdım.
Axşam eve qayıtdıqda menim fikirli halım anamın diqqetinden qaçmamışdı ki, o, meni otağa çekib maraqla süzürdü.
-Ne olub sene? Cahadla ne ise olub?
-Kaş ola, ana. Kaş her şeyi yoluna qoyub rahatlayam. - üsyanla dile getirib yatağın üzerinde eyleşdim.
-Özüne derd eleme, qızım. Sebr ele. - o, menim üzümü sığallayıb davam etdi. - Qulaq as mene. Sizin nişan xeberi indi hamıya yayılıb. Merdanın dostlarından kimse olar birden Raufa deyer xeberi olar o da geler sene nese deyer. Ehtiyatlı ol. Yaxşı? - anam gözündeki narahatlıqla dillendikde bir an başım fırlandı. Men Raufdan deyesen ömrümün axırına qeder yaxa qutara bilmeyecekdim.
-Qorxma. Xeberin olsun deye deyirem. Birden qabağına çıxar, artıq-eskik danışar, hazırlıqlı ol.
Anam unutmağa çalışdıqlarımı yeniden yadıma salıb getmişdi. Aylar sonra yeniden onunla qarşılaşdıqda ne hala qalacağımı ağlıma da getirmirdim. Hele de Cahadın yanında onu görsem Allah bilir neler olardı...

Aradan iki-üç keçmişdi ki, seher ofise geldikde her zaman Cahadın otağıma geldiyine öyreşmişdim deye indi aradan iki saat keçse de ondan ses-semir yox idi. Düzü, nigaran qalsam da onu narahat etmek istemirdim. Belke de işi vardır deye düşünerek men de öz işimle meşğul olurdum. Günortaya yaxın Cahad qapını açıb qaşqabaqlı halda:
-Hazırlaş nahar yemeyi üçün çıxarıq. - deyib eyni celdlikle qapını örtdükde ağzım açıq qalmışdım. O adi vaxtlarda da çox zaman qaşqabaqlı olsa da indiki halı meni qorxutmuşdu. Evvelce ağlıma Rauf gelse de onun meseleni sakitlikle qarşılaya bilmeyeceyini düşünüb bu fikri celd ağlımdan atdım.
Günorta ofisden birlikte çıxdıqda o hele de heç ne dememiş, yol boyu da sakit dayanmışdı. Nehayet, gelib mekanlardan birine çatdıqda elimden tutub birge içeri keçdik. Amma Cahad hele de susurdu. Sifarişleri

<< 1 ... 146 147 [148] 149 150 ... 200 >>