verdikden sonra onun hele de susmağı menim artıq sebr kasamı doldururdu.
-Sumaya biz özümüz öz problemlerimizi, meselelerimizi hell ede bilecek yaşdayıq, he? - Cahad qaşlarını çatıb soruşduqda sözü hara getireceyini maraqla gözleyirdim.
-Aha. - gücle udqunub cavablandırdım.
-Eger narahat olduğun bir mesele vardısa onu bizim analarımız yox, biz danışmalıydıq. -Cahad esebi olsa da hirsini nece cilovlamağa çalışdığını aydın görürdüm.
-Başa düşmürem seni. Ne olub?
-Dünen Rehile xala anamla görüşüb seninle bağlı hekim kağızıdır nedir verib ki, guya bizim üreyimizde şübhe qalmasın. Anam da axşam getirdi verdi mene. Sumaya, sence bu cür şeyler lazımdır mene? Özün bilirsen senin bir kelme sözünü yüz kağıza deyişmerem. - o danışdıqca sanki başımda aşağı qaynar su tökülürdü. Anam menden xebersiz yene öz bildiyini edib meni de çıxılmaz veziyyete qoymuşdu. Men her şeyi başqa cür hell etmeyi düşünerken indi veziyyet bir-birine düyünlenmiş, onu açmaq ise müşkül meseleye dönmüşdü.
-Cahad. - asta sesle onu çağırıb masanın altından süfreni elimde sıxırdım.
-Meni bu qeder qezeblendiren bizi maraqlandıran meseleleri axı niye bizim valideynlerimiz danışmalıdır?! Ne men uşağam, ne de sen. - hemin dem sifarişlerimiz geldikde Cahad diqqetle üzüme baxıb :
-Men seni narahat etmek, ya da ağlatmaq üçün demirem bunları. Sadece deyirem bil ki, bundan sonra bize aid olanları sen özün gel de mene. İndi yemeyini ye. - deyerek menim ağzımı açmağıma da imkan vermeden söhbeti bir defelik bağladı. Menim sözler boğazımda düyünlenmiş, ne deyeceyimi de bilmirdim. Heç neden xeberim yoxdur desem bele inanmırdım ki, dediklerim onun üçün inandırıcı olsun. Cahadla bu meseleleri danışdığımıza göre utandığımdan burda olduğumuz vaxt erzinde ağzımı da aça bilmemişdim. O her ne qeder bu meseleye bir de qayıtmayıb menimle ayrı mövzulardan danışmaq istese de bu cehdi alınmamışdı. Sadece maşına eyleşdikde ağzımı açıb:
-Mümkündürse, meni eve apar. - deyib bununla da yeniden susmuşdum.
Eve çatdıqda Cahadla

<< 1 ... 147 148 [149] 150 151 ... 200 >>