sağollaşıb qezeble qapını vurur, esebden bütün bedenim tir-tir esirdi. Anam qapını açdıqda menim qezeble ona baxdığımı görüb:
-Sen niye bu vaxt gelirsen? Ne olub? - deye soruşdu.
-Ana, sen menden xebersiz nece öz bildiyini edirsen?!!! Ruhiyye xala ile görüşüb o lenete gelmiş kağızı vermek hardan çıxdı?!! Xeberin var meni ne veziyyetde qoyursan?!! Utandığımdan başımı qaldırıb Cahadın üzüne de baxa bilmedim!!!
-Sesini atma başına! Ne edim? Göz göre-göre qoyum bedbext olasan? Toy günü ne deyecekdin Cahada?! - anamın bu meseleye qarşı vecsizliyi, onları bu qeder asanlıqla aldatmağı meni özümden çıxarırdı.
-Toya qeder men her şeyi açıb deyecekdim Cahada!
-O da seni qucaqlıyıb deyecek aferin Sumaya?! Senin ağlın hardadı?! Kim bele bir şeyi qebul eder?! - anamın sözlerine gözlerim dolur, onun illerdir hele de heç neyi başa düşmediyini görüb sadece heyfslenirdim.
-Men ona her şeyi deyecem! Qebul edib etmemek onun öz işidir! Amma ana xahiş edirem bundan sonra menim heyatıma qarışma!!! Xahiş edirem! - eseble söyleyib pillekenleri qalxırdım ki, telaşla aşağı düşen Gülare meni saxlayıb:
-Ne olub? Feridi yatırdırdım ses-küy qalxdı birden. Niye ağlıyırsan sen? - dayanmadan suallarını verirdi.
-Heç ne Gülare. Anamla sözleşdik biraz. - gözlerimi qaçırıb otağıma qalxdım.

Qapını açarla bağlayıb özümü yatağa ataraq neçe saatdır üreyimde tutduqlarımı hönkürürdüm. Anama üreyimdekileri desem de heç cüre özüme gele bilmirdim. Meni yandırıb yaxan ise Cahadın mene qarşı bu qeder inamlı olması idi. Amma men bu inama heç cüre layiq deyildim. Bilirdim ki, tezlikle her şeyi açıb demeliyem. Bir söz var ki, qalan işe qar yağar. Heqiqeten menim meselem de qaldıqca qalır, daha da çıxılmaz bir veziyyete dönürdü. İndiye qeder defelerle beynimde deyeceklerimin ssenarisini qurur, bütün sözleri ezberleyirdim. Amma Cahadla qarşılaşdıqda yene cesaretim haralarasa sovrulurdu. Kenardan baxan olsa meni qınayardı bilirdim amma men bacarmırdım. Heç cüre bacarmırdım.

Axşama qeder otaqdan

<< 1 ... 148 149 [150] 151 152 ... 200 >>