can atırdım. Amma bu qeder hadiseden sonra onun qarşısına çıxacaq üzüm yox idi daha. Heç ne olmamış kimi onunla görüşüb her şeyi başdan danışa bilmezdim. Daha bunların heç bir menası yox idi. Men her şeyi evvelden etmeli idim. Qorxaqlığım, cesaretsizliyim meni bu hala getirmişdi. İndi öz taleyimden, qismetimden şikayet ede, üsyan ede bilmezdim.
Özümü saxlayıb ağlamasam da telefonda Cahadla bir neçe gün önce çekdirdiyimiz şekillere baxdıqca özümden xebersiz yaşlar artıq gözümden axırdı:
-Kaş bir şansım daha olardı. - şekilden Cahadın üzünü sığallayır, pıçıldayırdım. - Kaş her şeyi başa qaytarıb sene izah ede bilerdim. Kaş o qeder cesaretim olardı, Cahad. - gözümden düşen damcıları silib başımı divara söykedim.
Heyatda o qeder "kaş ki"lerim vardı ki, indi xatırladıqca düşünürdüm menim heç vaxt özümle fexr etdiyim bir emelim olmayıb. Her başıma geleni teessüfle xatırlayır, hemin vaxtlar ise "kaş ki"ler dilimden düşmürdü. Bunların ilkini Rauf başlatsa da davamını yene de özüm getirmişdim. Yox, yene de taleyimden şikayet etmirdim. Rauf heyatımda olmasa belke de men heç vaxt Cahadla qarşılaşa bilmezdim. Qısamüddetli de olsa onun sevgisi, qayğısı, hörmeti menim üçün uzun illere beraber idi. Belke de eqoist idim. Bilmirem. Onu bu sevgi yarı yolda qoyub yene de onu tanıdığıma sevinirdim. Ancaq bunu tekzib ede bilmezdim. Onun heyatımda olmağına heqiqeten sevinirdim.
Gözümü tavana zilleyib Cahadla ilk qarşılaşmağımızı, ilk reqsimizi, onun hemin reqsdeki sözlerini xatırlayıb hem gözlerim dolur, hem de gülümseyirdim. Onun bezen gözlenilmeden meni qucaqlamağını, öpmeyini xatırladıqca gözümün yaşı dayanmırdı. Bu xatireler meni ne qeder ağlatsa da yaddaşımda silinmez izler qoymuş, son aylarımı düzdür ne qeder qayğılı, narahat keçirsem de bir o qeder xoşbext idim. İndi de o xoşbextlik payım deyesen çox olmuşdu ki, her şey heç gözlemediyim anda mehv oldu.
Bu fikirlerle artıq geceni başa vurub seheri açmışdım. Anam güneşin ilk işıqları ile birlikte otağın qapısını

<< 1 ... 157 158 [159] 160 161 ... 200 >>