boğazıma dolmuş, bir kelme danışa bilmirdim. O da susmuş, heç ne demirdi.
-Meni bağışla. - güclükle dillendikde artıq hönkürtümü saxlaya bilmemiş, hemin andaca desteyi asmışdım. Telefonu bir kenara atıb dayanmadan ağlayır, özüme, Raufa lenetler oxuyurdum. O, heqiqeten ehd etmişdi menim heyatımı mehv etmeye. Cahada heç neyi dememek menim günahım olsa da Raufun yeniden heyatıma girmeyi mene yene zerbe endirmişdi. Meni yandırıb yaxan, mehv eden ise Cahadla ayrılma sebebimiz idi. Biz normal şertlerde ayrılsaq belke de men bu hallara düşmezdim. Ancaq indi her deqiqe, her an Cahadın sözleri qulağımda cingildedikce utandığımdan yerin qat-qat derinliyine keçirdim. Men onun gözünde yalançı, oyunbaz biri idim. Bununla da düşünürdüm ki, mene qarşı sevgisi, hörmeti, bütün isteyi sovrulub gedir...
Günlerle gözüm telefonda qalsa da ne itiren var idi ne de axtaran. Otaqdan çöle güclükle, mecbur qaldıqda çıxıb ardınca yeniden qayıdıb yatağımda gizlenirdim. Aradan keçen iki heftede anam güclükle hem Merdanı, hem de atamı inandırmışdı ki, Cahad burada olmadığına, hem de xeste olduğuma göre işe getmirem. Merdan her gün yanıma gelib halımı xeber alır, menden deqiqlikle, defelerle ne ise olub-olmadığını soruşsa da ağzımı açıb kelme kesmemişdim bu barede. Yeniden her şeyin bir-birine qarışmağına taqetim yox idi, gücüm yox idi. Her kesden, her şeyden yorulmuşdum artıq. Anam defelerle Kerimle görüşmeyimi istese de heç ele bir fikir keçmirdi ağlımdan. Kerimle görüşdükce ele bilirdim Cahadı qarşımda görecem. Bu sebebden kimi görsem de Kerimi görmeyi heç cüre istemirdim.
Bir neçe gün sonra qapı açıldıqda qarşımda Kerimi görüb hemin an gözlerim dolmuşdu. O, içeri keçib:
-Eşitdim sen gelmirsen. Dedim men gelim görüm Sumaya xanımı. - gülümsedikde men özümü saxlaya bilmirdim.
O daha da yaxına geldikde ayağa qalxıb bir göz qırpımında Kerimi qucaqlayıb hönkürürdüm. Her şey, her kes meni aylar evvele aparır, Cahadlı xatirelerde boğulurdum.
-Sumaya, ağlama. Düzelecek. Her şey öz qaydasına

<< 1 ... 159 160 [161] 162 163 ... 200 >>