düşecek. - saçımı sığallayıb meni teselli etse de özü de bilirdi bu sözlerin heç bir xeyri yox idi.
-Heç ne düzelmeyecek, Kerim. - burnumu çekib Kerimden aralandım.
-Keç otur. - meni yatağa doğru yüngülce iteleyib özü de stulu çekib qarşımda oturdu.
-Cahadla danışdıq ancaq etraflı heç ne demedi. Men de ele bilirdim yüngül söz-söhbetdir qarışmaq istemirdim. Rehile xala zeng edende döze bilmedim, geldim. Danışmaq isteyirsen?
-Sene qulaq asmadım. - dizlerimi qucaqlayıb dillendim. - Her şeyi Cahaddan gizletdim, indi de bu haldayam.
-Cahad ola bilsin indi esebidir, biraz vaxt ver ikinize de. Sen de özünü ele al. Bütün gün otaqda oturmaqla heç ne qaydasına düşesi deyil.
-O, meni bağışlamayacaq. - gözümü qapıya zilleyib dillendim. - Heç menim üzüme de baxmayacaq.
-Sumaya, her şeyi pis terefinden fikirleşmek sene heç ne qazandırmayacaq. Biraz sebr ele. Qoy, onun da hirsi soyusun. Sonra oturun danışın.
Gözümü qapıdan çekmeden Kerime qulaq assam da cavab vermirdim, daha doğrusu, deyilecek sözüm yox idi. Mene düşen gözlemekden başqa bir şey deyildi...Saatlar günleri, günler hefteleri evez etdikce men daha yaxşı anlayırdım ki, heyatda insana daha çox ezab veren xoş xatirelerdir. Men her açılan günde daha her şeye son qoyub ne Cahad, ne de gelecek haqqında düşünmemeye çalışsam da gözümü açdıqda ilk ağlıma gelen yene de o olurdu. Her defesinde birge keçirdiyimiz o günleri xatırladıqca qelbimin derinliyinden bir ses deyirdi ki: "Get Cahadla danış, ona her şeyi başa sal."
Men özüm de bilmirdim Cahadı sevirdim, yoxsa sadece menim yanımdakı varlığına öyreşmişdim? Daha doğru desem, deyesen, onun meni sevmeyine öyreşmişdim. Bu sebebden indi düşdüyüm böyük boşluq meni her gün daha da öz derinliyine çekib aparırdı. Her an gözümde telefonda, qapıda idi. Üreyimde heftelerdir yanan ümid işığı da getdikce solur, artıq sönmeye üz tuturdu.

Yeniden öz dünyama qapanmışdım deye artıq evde atam da Merdan da bu veziyyetden şübhelenib defelerle meni sorğu-suala tutmuş, men ise

<< 1 ... 160 161 [162] 163 164 ... 200 >>