çalışıb gülerüz gösterirdim ki, heç neyi anlamasınlar. Düzü, bilmirdim ne qeder uğurlu alınırdı amma bu barede anamla Gülarenin de desteyi böyük idi.
Kerim de o günden sonra çalışıb tez-tez bize gelir, gele bilmedikde elaqe saxlayıb halımı xeber alırdı. Bir neçe defe cesaretlenib ondan Cahadı soruşmaq istesem bele onun bu meselede mövqesiz olduğunu düşündükce fikrimden daşınırdım.

Her gün teqvime baxır, günlerin keçib getdiyini, artıq bir aydan çoxdur ki, Cahadın ne üzünü gördüyümün ne de sesini eşitdiyimin ferqine varırdım. Hemin günlerden birinde telefonum zeng çaldıqda hevessiz halda elime alıb günler sonra ilk defedir Cahadın adını gördükde heyecandan telefon az qala düşürdü, güclükle elimde saxladım. Ağlıma bir saniyenin içinde o qeder düşünce gelib dolmuşdu ki, bir anlıq gözlerim qaraldı. Müvazinetimi qoruyub sakitce stula eyleşerek ellerim ese-ese zengi açdıqda Cahadın sesini eşidib dilim ağzım qurudu.
-Necesen? - hemişeki mülayim, qayğıkeş tonunu yox, bu defe soyuq, vecsiz sesini eşitdikde hetta zengi açdığıma da peşman olmuşdum.
-Çox sağol. Sen necesen? - o qeder heyecanlı idim ki, belke de o, xettin diger ucunda titreyen sesimi eşidirdi.
-Vaxtın var bu gün? - niye soruşduğunu beynimde götür-qoy edene qeder o, artıq davamını getirmişdi. -Görüşmek üçün.
Cahad menim cavabımı gözleyir, men ise niye bu görüşü istediyini düşünür, ağlıma gelen ehtimaldan yan gezirdim. Her şeye sakit şekilde son qoymaq üçün görüşmek istemeyi çox da uzaq bir fikir deyildi.
-Sumaya... - o, yeniden meni sesledikde beynimdeki düşünceleri qovub cavab verdim:
-Aha. He. Olar. - dilim topuq vura-vura axır dillendikde Cahad iki saat sonraya görüş teyin edib desteyi asdı.
Zeng artıq sonlasa da men nefesimi nece tutmuşdumsa ele de qalmışdım. Başımı divara söykeyib iki saat sonrasını düşünür, her ehtimalı nezere alıb özümü her söze hazırlayırdım. Kifayet qeder alçalmışdım Cahadın yanında indi de ayrılıq sözünü eşidib bilmirdim özümü, ağlamağımı nece saxlayacağam. Düşünmeyin,

<< 1 ... 161 162 [163] 164 165 ... 200 >>