başımı aşağı salıb oturmuşdum. Sualının cavabsız qaldığını görüb her ikimize çay sifariş ederek indi o da susmuşdu. Mene o qeder ağır idi ki, indi Cahadla bu veziyyetde üzbeüz oturmaq. Ağlından neler keçdiyini, ne fikirleşdiyini anlaya bilmirdim. Özüm ilk söhbete başlamaq, izah etmek istesem de qeher boğazıma nece dolmuşdusa sesimi çıxara bilmirdim.
-Men sene... Men her şeyi danışacaqdım. Öz isteyimle... - başımı qaldırmadan güclükle danışır, cümleleri bir-birine eziyyetle calayırdım. - Olmayıb. Heç ne. - dolan gözlerimi güclükle sıxıb istemirdim ağlayıb Cahadın qarşısında daha da alçalım.
-Sen hele de anlamırsan, he?! - Cahad sesini yükseltdikde qeyri-ixtiyari başımı qaldırıb dolmuş gözlerimi ona dikdim. - Sen eli uşaqlı da olsan menim üçün bir şey deyişmeyecekdi! Mene tesir eden senin meni aldatmağındı! Ananın bu işi tutmağına göz yummağındı!
İndi tek arzum yerin yarılıb,menim içine keçmeyim idi. Cahad kimi birine bunları etmek esl vicdansızlıq idi ki, men bunu nece etmişdim özüm de bilmirdim.
-Bir faydası olmasa da men her şeye göre üzr isteyirem. - sesimi güclükle çıxarıb bu defe üzüme baxaraq dedim.
-O eclaf da indi lazımi yerdedi bundan sonra sene yaxın gele bilmez. - Cahadın sözü evvelce mene çatmasa da sonra Raufu nezerde tutduğunu anlayıb, doğrusu, üstünde dayanmamışdım. İndi meni ikimizden başqa heç ne maraqlandırmırdı.
İndi yene ikimiz de susub dayanmışdıq. Men yene barmaqlarımla oynayır, o ise deyesen deyeceyi sözleri beyninde fikirleşirdi.
-Men çox fikirleşdim, Sumaya. Her terefinden baxdım meseleye. Her cüre istedim seni haqlı çıxarım. - Cahad indi tamam ferqli tonda, sanki günahkarmış kimi danışırdı. - Amma olmadı. Bacarmadım. - son sözlerini eşitmeye özümü artıq heftelerdir hazırlasam da indi Cahadın ağzından çıxan bir kelme söz meni ne hallara qoymuşdu. Başımdan sanki qaynar sular tökülmüş, hissiyatım donmuşdu. Ne hiss edeceyimi, bu sözler qarşısında ne cavab vereceyimi qerarlaşdıra bilmirdim. Donmuş hissiyatımı eritmeye, ne ise bir

<< 1 ... 163 164 [165] 166 167 ... 200 >>