kelme söz tapıb demeye çalışırdım.
-Men... - gözlerimi yumub beynimden minlerle sözler keçirdirdim ki, Cahad sözümü kesdi.
-Her şeyi senin üstüne yıxıb, qaçıb gizlenmeyecem. Hamıyla özüm danışacam. - son sözü söylediyi zaman gözüm aniden barmağımdakı üzüye sataşdıqda artıq her şeyi unutmuş, fikirlerim meni bu üzüyü aldığımız güne aparmışdı. Men ne qeder hevessiz olsam da Cahad dayanmadan üzükleri bir-bir barmağıma keçirdir, fikrimi soruşurdu. Bu üzük ise ele ilk baxışdan üreyime yatmış, üzümdeki tebessümden bunu Cahad da anlamışdı ki, yanağıma kiçik bir öpüş qondurub mağazadan çıxmışdıq. İndi yeniden bu masada olduğumuzu xatırladıqda mümkün derece soyuqqanlılığımı qoruyaraq üzüyü barmağımdan çıxarıb Cahadın qarşısına qoydum. Cahad sanki bunu gözlemirmiş kimi teeccüble mene baxır, növbeti addımımı gözleyirdi deyesen. Ayağa qalxıb:
-Geri qalanları da gönderecem. - dedikde Cahad da eseble ayağa qalxıb qolumdan tutdu.
-Mene ne bu üzük lazım idi, ne de o biriler!

-Bes ne lazımdır sene?! - eseble qolumu Cahaddan çekib sesimi yükseltdikde yanımızdakı masalardan bize teref dönüb baxsalar da artıq maraqlı deyildi. - Ne etmeyimi gözleyirsen?! Her defe bu üzüye baxıb ezab çekim?! Her şeyi tekrar-tekrar xatırlayım?!
-Sumaya! - Cahadın esebden artıq rengi tündleşmiş, meni saxlamaq istese de mümkün olmamışdı. Bir saniye daha orada qalmadan az qala qaçaraq çıxdım. Etdiyim hereketin sehv olduğunu men de bilirdim amma artıq sehv olmaqdan, günahkar olmaqdan, her şeyden bezmişdim. Ağlayaraq qarşıma çıxan ilk taksiye eyleşib evin ünvanını dedikde orta yaşlı sürücü evvelce mene maraqla baxsa da heç ne demeden maşını işe saldı. Deyesen maşınına ağlayaraq eyleşen tek qadın men deyildim...
Eve çatdıqda anamla Gülare ağladığımı görüb yaxın gelseler de heç kimle kelme kesmeden otağıma qalxıb qapını da kilitleyib açarı ilk gördüyüm yere tullamışdım. Ele olduğum yere çöküb bayaqdan sessizce axıtdığım göz yaşlarım artıq hönkürtüye çevrilmişdi. Cahadın "Amma olmadı. Bacarmadım."

<< 1 ... 164 165 [166] 167 168 ... 200 >>