sözleri qulağımda cingildedikce özümü ele ala bilmir, daha berk hönkürürdüm.
-Men niye xoşbext ola bilmirem?! Niye?! Niye?! Niye?!!! - yumruqlarımı gah dizlerime, gah da yere çırpıb qışqırır, hirsimi özümden ya da başqa şeylerden çıxmaq istesem de heç cüre sakitleşe bilmirdim. Qapının arxasında ise anamla Gülare meni ne qeder dile tutub qapını açmağımı isteyir, heç neye qulaq asmır, heç kimi dinlemirdim. Ancaq ağlamaq, ele burada-bu otaqda da mehv olub getmek isteyirdim. Saniyeler deqiqeleri, deqiqeler saatları evezledikce artıq özüme gelir, ağlamağımdan geriye qalan hıçqırtım da yavaş-yavaş sönüb gedirdi. Baxışlarımı bir nöqteye zilleyib özüm de arxaya-qabağa yellenir, kenardan deli insanları xatırladırdım. Geceye doğru anamgil yeniden gelseler de heç kime qapı açmamışdım. Sehere qeder ele oturduğum yerde qalıb heç yatağıma bele keçmemişdim. Men hele de uda bilmirdim heç neyi- ne baş verenleri, ne de Cahadın sözlerini. Sehere yaxın başımı dizlerime yasladıqda ağlamaqdan gözlerim şişmişdi deye bir neçe deqiqe sonra artıq yuxulamışdım. Yuxumda yene iller evvel gördüyüm qız uşağı gelib qarşımda dayanmışdı. O mene artıq kinli baxışlarla yox, merhemetle baxırdı. Yaxına gelib elimden tutduqda men de ona sarı gedib qucaqlamaq isteyirdim nece olmuşdu bilmirem aniden diksinerek yuxudan ayıldım. Gözlerimi yavaş-yavaş açdıqda havanın artıq işıqlandığını görüb hemin andaca gördüyüm yuxunu xatırladım. Men onun üzünü heç vaxt unutmamışdım, illerdir yuxuma gelmese de en dar günümde bu defe başqa cür gelmişdi yuxuma. O da anlayırdı deyesen menim nelerese mecbur olduğumu. Yaddaşım yene meni övladımı mehv etdiyim güne apardıqda gözümden bir damla yaş axıb çeneme doğru süzüldü. Hekimin mene ürek ağrısı ile baxışını, hemin otağı, stulu, yuxudan ayıldıqda artıq qarnımdakı boşluğu yadıma salıb hiss edirdim ki, nefesim daralır. İlk müayinede ise onun bütün otağı bürüyen ürek döyüntüsü qulaqlarımda cingildedikce deli olmağa başladığımı düşünürdüm artıq. Ayağa qalxıb hava almaq üçün

<< 1 ... 165 166 [167] 168 169 ... 200 >>