terpenmeye çalışsam da terpendikce ayaqlarımda, belimde keskin ağrılar olduğunu hiss edib güclükle ayağa qalxaraq pencereye doğru yaxınlaşdım. Şüşeni açdıqda soyuq hava üzüme vursa bele keskin soyuğu hiss etmir, boğulmamaq üçün derinden nefes alırdım. Biraz özüme geldikden sonra güclükle qapının açarını tapıb hamam otağına gederek el-üzümü yuyub gelib yeniden otağıma qapandım. Gözlerimdeki şişlik, qızartı ise meni esl zombilere oxşadırdı. Gözlerimi yumub başımı arxaya söykemişdim ki, anam sakitce qapını açdıqda men de celd başımı qaldırıb ona baxdım. Gözlerimi bu halda, üzümün ise ağappaq olduğunu görüb nigarançılıqla mene doğru gelib elimden tutdu:
-Ne olub, menim balam? Ne danışdız Cahadla? - üzümü sığallayır, özü de ağlamamaq üçün güclükle dayanmışdı.
-Her şeye son qoyduq. Daha heç kim heç ne soruşmasın. - yorğun gözlerimi anama dikdiyim zaman sesimde qerarsızlıq, şübhe olmadığını hiss eden anam heqiqeten her şeyin bitdiyini anladıqda göz yaşlarını saxlaya bilmemişdi.
-Men seni bu hallara qoydum. Bağışla meni, qızım. - meni bağrına basıb hönkürdükde daha heç kimi qınamağa, baş verenleri kiminse üstüne yıxmağa gücüm yox idi. Her şeyin başlanğıcını, temelini özüm qoymuşdum. İndi bunların günahını bir başqasına yıxa bilmezdim...Cahadla sonuncu danışığımızdan artıq her şeyin bitdiyini, bütün gözel günlerin arxada qaldığını, geriye dönüş olmadığını anlayırdım. Anamın ağuşunda ağlamamaq üçün güclükle özümü sıxıb dayanmışdım.
-Senin nece bitmeyen imtahanın var imiş, qızım. - anam saçımı sığallayıb öpdükde onun dediyini düşünüb heqiqeten daha qarşımda ne sınaqlar olduğunu fikirleşirdim. Men deyesen heyatımda sakitliyi heç vaxt berqerar ede bilmeyecekdim. Her şey öz yolun düşdüyü anda yene alt-üst olurdum. Beynim, bedenim, ruhum artıq yorulmuşdu. Bezen her şeyi geride qoyub çıxıb getmek, bir daha buralara qayıtmamaq isteyirdim. Her şeyden, her kesden, bütün xatirelerden yaxamı qutarmaq fikri bezen mene o qeder valehedici görünürdü ki, bir deqiqe bele olduğum yerde

<< 1 ... 166 167 [168] 169 170 ... 200 >>