xala anlamasa da anamın çekdiyi vicdan ezabını men onun üzünden oxuyurdum.
Ruhiyye xala bir xeyli daha oturub meni dile tutmağa, her şeyi etiraf etdirmeye çalışsa da cehdinin uğursuz alındığını gördüyü zaman artıq getmek üçün ayağa qalxdıqda anam yaxına gelerek:
-Biz her şeyi hazır qoymuşuq. Kömek ederik maşına qoyarsınız. Burda qalmağının bir menası yoxdur. - anamın neye eyham vurduğunu anladıqda yenice sakitleşmiş Ruhiyye xalanın yeniden gözleri dolmuşdu.
-Güle-oynaya getirdiyim xonçaları men indi nece qaytarım? İncimeyin, men onlara el vurmayacam. - dolmuş halda dillenib qapıdan çıxdıqda anamla bir-birimize baxa-baxa qalmışdıq.
Onun tek oğlunun menim ucbatımdan bu hala qalması meni yerle-yeksan etmişdi. İllerdir Ruhiyye xanımın Cahadla bağlı ne arzuları olduğunu defelerle onun ağzından eşitmişdim. İndi onu bu cür perişan, ümidsiz halda görmek meni de mehv edirdi. O qeder çıxılmaz veziyyetde idim ki, heç cüre bir çare, çıxış yolu tapa bilmirdim. Artıq olan olmuşdu, bundan sonra hansısa bir söz, hereket bizi evvelki halımıza qaytara bilmezdi.

Keçen saatlar mene ne qeder ağır, leng gelse bele gizli dünyadan başımı qaldırıb teqvime baxdıqda artıq günlerin bir-birini evezlediyini, zamanım heç neye baxmayaraq keçdiyini gördükce ümidlerim solmağa doğru üz tuturdu. Bu defe daha da özüme qapanmış, Kerim de bir neçe defe bize gelse bele artıq susqunluğumu görüb her kes uzun bir müddet meni tekliyimle buraxmağa qerar vermişdi. Hefteler olmuşdu ki, evden çöle bir addım bele atmamışdım. Geceye doğru Merdan otağıma geldikde yene mendeki esl qorxunc üzü görüb yaxına gelib dolabdan paltar seçerek yatağın üstüne atdıqda o ciddi ifade ile mene baxıb:
-Hazırlaş gelirem on deqiqeye. - dedi.
Menim kelme kesmeyime imkan vermeden artıq otaqda izi-tozu qalmamışdı. Kor-peşman ayağa qalxıb hazırlaşdıqdan sonra o, yeniden qapıda göründükde bu defe gülümseyib mene baxırdı.
-Gel. - elimden tutduqda çaresiz halda gözlerine baxırdım:
-Merdan, getmek istemirem men heç yere.

<< 1 ... 169 170 [171] 172 173 ... 200 >>