ortasında ele bir narahatlıq vardı ki, heç cüre sakitleşe, özümü sabitleye bilmirdim. Hemin narahatlıq günlerdir meni rahat buraxmır, azca fikrimi başqa yere yöneltsem bele sanki sinemden püsküren alov mene yeniden her şeyi xatırladırdı.
-Men özümü herden o qeder çaresiz hiss edirem. - Merdan sessizliyi pozduqda düzü, ilk önce bir şey anlamayıb başımı qaldırmaq istesem de taqetim yox idi. - Bax seni bu halda görende, atamı başıaşağı görende, anamı peşman, perişan görende. Ele bil el-qolumu bağlayırlar, men heç ne ede bilmirem. Bilirsen, bu nece böyük ezabdır? - Merdanın sözlerine gözlerim dolu hada başımı qaldırıb baxırdım. - Sevdiklerin heresi bir küncde özü ile mübarize aparır ve lenete gelsin sen heç ne ede bilmirsen! - yumruğunu sıxıb gözlerini qarşıya zilledikde bu defe hönkürtümü saxlaya bilmemişdim.
Ağlaya-ağlaya Merdanın boynunu qucaqlayıb:
-Sen... Sen yaxşı ki, varsan. - pıçıldadıqda küreyimde hiss etdiyim ellerle dodaqlarımda qeyri-ixtiyarı tebessüm yarandı.
-Her şeyin bir zamanı var. Yoluna düşecek her şey. - Merdan yeniden dillendikde ondan azca aralanıb nemli gözlerimi ona dikerek razılıqla gözlerimi qırpdım.
Heyatımızda her şeyin, her kesin bir zamanı var. Her şey öz vaxtında olur, her kes öz vaxtı qeder heyatımızda qalırdı. Menim heyatımda da Cahadın vaxtı buraya qeder idi. Men daha her şeyi unudub heyatımda ikinci defe yeni sehife açmalı idim. Bütün sehifelerim özünden sonra gelene saldığı kölgeler idi menim bu halda olmağıma sebebkar deyesen. Ne qeder men her şeyi unutmaq, heç ne yaşanmamış kimi davranmaq, heyatıma davam etmek istesem de yaşadıqlarımı xoşbext, füsunkar heyat sürdüyüm zamanlarda bele unuda bilmezdim. Odur ki, bu xatirelerle yaşamağa öyreşmeli idim. Her tebessümde o xatireleri xatırlayıb dodaqlarımdakı gülüşün donmağına öyreşmeli idim.
-Yene fikrin xeyalın hardadı? - Merdan qoluma toxunduğu vaxt özüme gelib başımı qaldırdıqda artıq onun ayaq üstde olduğunu görüb teeccüble ona baxırdım. Menim donmuş baxışlarımı anlayıb

<< 1 ... 171 172 [173] 174 175 ... 200 >>