-Aha. - asta sesle dillendim.
O, daha da söhbeti uzatmayıb sağollaşdıqda telefonu kenara atıb ağlıma heqiqeten Kerimi incitdiyim fikri geldi. Kerim menim en çetin vaxtlarımda elimden tutub ayağa qaldıran insan idi. İndi öz eqoistliyimi ön plana çekib onu da incide bilmezdim. Bir neçe deqiqenin içinde her şeyi berqerar edib ayağa qalxıb hazırlaşaraq evden çıxdıqda hem anam, hem de Gülare teeccüble baxıb önce anam dillendi:
-Hara gedirsen? Kamil aparsın seni. - anam telaşlansa da düzü, menim günler sonra ilk defe çöle çıxmağıma sevinmişdi deyesen.
-Yox, ana. Ehtiyac yoxdur. Biraz gezib qayıdacam. - dillenib evden çıxdım.
Yol boyu elim qoynumda gezerek fikirlerde boğulur, gördüyüm her simada özüme etiraf etmeye çekinsem bele Cahadı axtarırdım. Nehayet, gelib çatdıqda xebersiz geldiyim üçün biraz çekinsem bele onun da meni görüb sevineceyine ümid ederek telesik halda qapını açıb içeri keçdim. Evvelce Kerimi sonra ise arxası mene teref oturan şexsi gördükde heç düzgün vaxtda gelmediyimi anlayıb Kerimle göz-qaş ederek yavaşca çıxmaq isteyirdim ki, evvelce Kerimin ayağa qalxıb mene doğru gelmeyine, ardınca hemin şexsin ayağa qalxıb mene teref dönmesine gözlerim sözün esl menasında bereldi. Kerim mene doğru gelib salamlaşdıqda özümü güclükle ele alıb düşdüyüm gülünc veziyyeti Cahada belli etmemeye çalışırdım. O yaxına gelib:
-Sumaya... - hemişekitek adımı sesleyib davam etdi. - Necesen? Canın başın? - belke de men bu cür görmek, hiss etmek isteyirdim amma mene ele gelirdi ki, o meni gördüyüne sevinse de ardınca meni başdan ayağa süzüb kime, neye bilmirem amma qezeblenmişdi ki, bunu da baxışlarından anlamışdım. Menim adi vaxtlarda bele Cahadı gördükde el-ayağımın esdiyini nezere alsaq, indi ne halda olduğumu bir Allah bilirdi. Biz düşmen deyildik, her şeyi danışıb hell etmişdik amma yene de içimde özüme olan qezebi, indiyedek etiraf etmesem bele Cahada olan incikliyimi daha yaxşı hiss edirdim. Men özüm de Cahadı inceledikde onun hemişeki şux görünüşünden daha

<< 1 ... 173 174 [175] 176 177 ... 200 >>