vermeyini xatırlayıb biixtiyar gözlerim dolmuşdu. Ağlıma gelen fikirle ayağa qalxıb açarı masanın üzerine qoyaraq yeniden işime davam etmişdim. Bu fikir mene her ne qeder zerer verse de daha ağlıma batmışdı, etmeyince inanmırdım ki, sakit olum.
Qelbimdeki heyecanla seher erkenden oyanıb günortaya qeder güclükle dözüb, axır, evden çıxıb hemin eve yollanmışdım. Cahadı tanıyırdım, bilirdim ki, o, bu eve tez-tez getmez, xüsusile işde olduğu vaxt heç vaxt getmez. Buraya niye getdiyimi özüm de bilmirdim. Amma meni buraya çeken ne ise vardı. İçimde yığılıb qalan sözler ya da sevgi idi meni buraya dayanmadan çeken. Bizim ayrılığımız ele burada başlamışdı deye indi ayaqlarım daha da tez-tez gedirdi. Axır gelib çatdıqda qapını açıb içeri keçdiyim zaman ilk qonaq otağına keçmek isteyirdim ki, hele kandarda dayandığım zaman buradakı son günümüz gelib qarşımda dayanmış; Cahadın qışqırıqları, menim ağlamağım, qolumu var gücü ile sıxıb defelerle meni ittiham etmeyi, lenete gelmiş vereqleri üzüme çırpmağı. Her şeyi bir-bir - başdan sonacan xatırladıqda axır döze bilmeyib sinemden qopan hönkürtü ile birlikte müvazinetimi saxlaya bilmeyib yere çökdüm. Dayanmadan elimi üzüme tutub ağlayır, hemin günü tekrar yaşayırdım sanki. Her an Cahadın qışqırığını qulaqlarımda eşideceyimi gözleyir, qorxudan bir bucağa qısılıb qalmışdım. Bezen ise doğrudan da onun hemin günki qışqırıqları, sözleri qulağımda cingildedikde daha berk hönkürürdüm. Cahad kitabını bağlasam da hemin xatireler meni heç cüre terk etmirdi. Ne qeder ağlamışdım bilmirem, nehayet, özüme geldikde güclükle ayağa qalxaraq hamam otağında el-üzümü yuyub gözüme sataşan yataq otağına addım atdım. Gözümü her bucaqda gezdirir, ne axtardığımı özüm de bilmirdim. Dolabı açıb qarşımda Cahadın bir neçe köyneyini gördükde teeccüblenmiş, onun buraya gelib getdiyini düşünmeye başlasam da ardınca bir neçe köynekden heç bir mena çıxartmayıb onlardan birini elime aldım. Cahadın bezen meni özümden alan qoxusunu indi köynekden aldıqda yene qelbim

<< 1 ... 186 187 [188] 189 190 ... 200 >>