meni köhne xatirelere aparmışdı. Bu eve geldikde meni qucağına almağını, deqiqelerle öpmeyini yada salıb yene gözlerim dolmuşdu. Bu hereketi hansı ağılla etmişdim bilmirem ancaq dolabı örtüb hemin köyneyi çantama qoydum. Emin idim ki, o köyneyin yoxluğunu hiss etmeyecek. Bilirem, men her şeye son qoymuşdum ve bu etdiyim heç bir mentiqe sığmırdı amma ne edim? Men ki özümle bacarmırdım. Son defe otaqlara nezer salıb heç neyi unutmadığımı gördükde yene eyni sakitlikle terk etmişdim menzili. O günden sonra her gece Cahadın köyneyini burnuma tutub bezen gülümseyerek, bezen ağlayaraq yuxuya gedirdim. Ondan qelbim hedsiz incise de, daha onu bağışlamaq fikrinde olmasam da men etiraf edirdim ki, Cahad üçün darıxmışam. Hemin eve getmek menim başımı ele dumanlandırmışdı ki, yene de oraya getmek, Cahadla bağlı xoş xatirelere dalmaq isteyirdim o evde. Sanki özüme yeni sığınacaq tapmışdım. Bir neçe gün sonra özüme mane ola bilmemiş yeniden o eve yollanmışdım. Ehtiyat etdiyimden ancaq günortalar gedir, en çox 2 saat qalıb qayıdırdım. Burada özüme yeni bir "Kerim" tapmışdım sanki. Her divana eyleşdikce sanki Cahadın qoxusunu alır beynim, qelbim, ruhum sakitleşirdi.
Texmini bir ay olmuşdu ki, heftede bir neçe defe buraya gedib gelirdim. Anam özü de evvelki halıma nisbeten daha yaxşı olduğumu görüb mene qadağalar qoymur, mümkün qeder serbest buraxırdı.
Bir gün ise hava gözlenilmeden dönüb yağış yağdıqda çox da islanmadan özümü binaya çatdıra bilmişdim. Deyine-deyine pillekenleri qalxıb güclükle qapını açdım.
-Allah bilir burda fen var ya yox saçımı qurulayardım heç olmaya. - asta sesle dillenib qapını bağladıqda aniden eşitdiyim sesle yerimdece donub qalmış, gözlerim berelmişdi.
-Niye yoxdur ki? - Cahad qonaq otağının kandarında dayanıb gülümseyerek dillendikde hemin an özüme dünyadakı bütün lenetleri oxuyurdum; açarı ilk tapdığım vaxtdan bura geldiyim günlere qeder. Elimdeki açarı var gücümle sıxıb bir neçe saniye erzinde tutarlı bir behane tapmağa çalışır, saniyeler

<< 1 ... 187 188 [189] 190 191 ... 200 >>