onun sesindeki zehm meni yeniden ele alıb qonaq otağına doğru aparmışdı. Düzdür, Cahaddan hazırkı veziyyetde ne qeder utansam da başımı dik tutub qarşısında dayanmışdım.
-Bele danışacağıq? - o, üzünde xefif tebessümle dillendikde hem qıcıqlanmış, hem de fikrim-xeyalım meni aylar evvele, Cahadla ilk günlerimize aparmışdı.
-Menim danışmaq fikrinde olduğumu kim dedi ki? - qaşlarımı çatıb dillendim.
-Men. - ellerini cibine qoyub meni yuxarıdan aşağı süzdükde heyecandan elim-ayağım bir-birine dolaşırdı.
-Gecikmisen. - gözlerine baxdıqda Cahad sanki menim sözlerimi ciddiye almırdı.
Ani hereketle elini belime dolayıb nefesini üzüme verdikde o meni tutmasa, belke de yıxılmışdım.
-Cahad... - elimi sinesine tutub ondan aralanmaq istedikce meni daha da berk özüne sıxır, bütün fikirlerimi alt-üst edirdi. -Xahiş edirem. - udqunub davam etdim. -Çekil.
-Men o sehvi bir defe etmişem. İkinci defe tekrarlamaq fikrim yoxdur. - asta sesle söyleyib burnunu burnuma dayadıqda menim öz-özüme verdiyim bütün sözler, bütün qerarlar artıq uçub getmişdi. Cahad vaxt itirmeden elimden tutaraq meni divana eyleşdirib özü de qarşımda oturduqda öz zeifliyime göre özüm de utanırdım. Ona heç cüre qarşı çıxa bilmirdim.
-Men ele bilirdim heç vaxt sehv addım atmaram. ,- her iki elimden tutub üzüme baxaraq dillendikde gözlerindeki peşmanlıq mene o qeder doğma idi ki, bir vaxtlar men de bu peşmanlığı kifayet qeder yaşamışdım. - Hemişe her şeyi doğru eden Cahad bu defe yanıldı. - kinaye ile gülümsedi. - Men... Onunla qarşılaşanda... O menimle danışanda - o, eseble ayağa qalxıb pencereye doğru getdikde anlayırdım ki, bu mövzu bizim üçün hele de ağır, derin bir boşluqdur. - Özümü cilovlaya bilmedim. Her şeyi qırdım tökdüm. Qebul ede bilmirdim senin yalanını, meni aldatmağını. - her ikimiz susmuş, araya sükut çökmüşdü. Gözlerimi xalçaya dikib naxışlarını inceleyir, menim de ne ise demeli olduğumu anlasam da dilime bir kelme de gelmirdi. Bir neçe saniye sonra Cahad yeniden gelib qarşımda eyleşdikde

<< 1 ... 189 190 [191] 192 193 ... 200 >>