peşman olsam da xoşbext ede bilecek sözleri gözleyirdim.
-Her kes heyatda sehv edir. İlk addımını Raufla atmısan deye bu o demek deyil ki, sen onunla ömrünün axırına qeder birge olmalısan. Sadece ehtiyatlı ol - elini menden çekib - Özümü lap qızına meslehet veren ana kimi hiss eledim. - Dedikde her ikimiz gülümseyib, bununla da Rauf meselesini bağlamışdıq.
Eve geldikde yene de Aidenin sözlerini xatırlayıb ona haqq verirdim; melum mesele idi ki, Raufa qarşı nelerse hiss edirdim, sevgi, maraq ya da adı her nedirse ve gün keçdikce daha da böyüyürdü. Bu sebebden peşman olsam da artıq bu yola onunla birge çıxmağa qerar vermişdim.
Növbeti gün Raufla olan danışıqda evvelki günlerden ferqli olaraq çekinerek, söhbeti qısa şekilde sonladıraraq danışmırdım ki, bu onun da diqqetini çekmişdi:
-Bu gün sene ne ise olub ya da mene ele gelir.
-Nece ki? - neyi nezerde tutduğunu anlasam da açıq-aşkar biruze vermek istemirdim.
-Hemişeki kimi sözümü ağzımda qoymursan, acılamırsan. - Rauf sadaladıqca hem özü gülür, hem de meni gülmek tuturdu.
Heç ne demesem de Rauf özü de artıq anlamışdı ki, men ona tamamile üreyimi açmağa hazıram. Birce peşman olmaya idim...

Bir neçe gün sonra Rauf meni minbir yolla görüşe razı etmişdi. Men de bilirdim ki, yeni-yeni başlayan münasibetimiz günde bir neçe saat danışıqla davam ede bilmezdi. Amma bunu da nezere almaq lazım idi ki, bizim etrafımız olduqca genişdir ve kimse meni Raufla görse bir neçe deqiqe sonra evdekilerin xeberi olacaqdı. Bu xeberin özü ile beraber getireceklerini ise düşünmek bele istemirdim. Odur ki, mümkün qeder insanların az olduqları mekanlara üz tutmağı Raufdan xahiş etmişdim.
Görüş gününü qerarlaşdırdıqda ilk günki kimi heyecanla hazırlaşır, tek ferq ise bu defe daha hevesli idim. Hazır olduqda güzgüde özüme maraqla tamaşa edirdim ki, Rauf zeng edib meni evden bir az aralıda maşından gözlediyini dedikde celd addımlarla anamla sağollaşıb evden çıxdım. Qapıdan çıxarken anam meni diqqetle süzdükde bu görüşe o qeder

<< 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 200 >>