Merdanın sesini eşitdim. Ele bildim Raufun maşınını tanıyıb, indi alem qarışacaq bir-birine. Amma tanımayıbmış, sadece niye tek çıxdığıma göre esebleşib. Men de birden elediklerimi, bunun neticelerini düşünüb özümü saxlaya bilmedim.
-Özün demişdin ki, onlar az qala düşmen kimidirler. Üstelik Merdan gör ne vaxtdandır burda deyil ki, hardasa qarşılaşsınlar o da tanısın. - gülümseyib davam etdi - Bes Rauf ne etdi?
-Heç ne. Getdi.
Aide üzüme qeribe baxışlarla baxıb ne ise demek istese de deyesen fikrinden daşınmışdı ki, hemişeki şen sesi ile
-Burda ağlamalı heç ne yoxdur. İndi imkan ver bir çay içek. - dedikde ona qarşılıq men de gülümsedim.
Onun az-çox ne demek istediyini anlayırdım. O da eynile menim kimi Raufun maşından düşüb Merdanın qarşısında dayanmaq evezine çıxıb getmeyini qeribsemişdi. Bu bir terefden mene tesir etse de diger terefden belke de bu qarşılaşma üçün hele tezdir deyib bir növ özüme teskinlik verirdim.
Saatın gec olduğunu görüb mekandan çıxdıqda qarşımda Kamil dayını görüb yeniden Merdan geldi ağlıma. Heç neye baxmayaraq yene de meni düşünürdü. Aide ile sağollaşıb maşına eyleşdikde Kamil dayı ile hal-ehval tutub yola çıxdıq. Eve çatdıqda heç kime görünmeden celd otağıma qalxmışdım. Şam yemeyinde atam her kesi masa arxasında görmek istediyinden ne olsa da süfreye birge otururduq. Men de mecbur aşağı düşüb süfreye eyleşdikde Merdanın üzüne baxıb esebinin sovrulduğunu anladıqda sakitleşmişdim. O da yeqin ki, reaksiyasının böyük olduğunu anlamışdı. Sakitlikle davam eden yemeyi atamın sesi pozmuşdu:
-İki gün sonra rayona getmeliyik.
Hem men hem de anam diqqetle üzüne baxıb ne olduğunu anlamağa çalışırdıq. Atam işlerini texire salıb çox nadir halda harasa gederdi.
-Zahid emiye göre, he? - bu defe Merdan dillendikde marağımız bire beş artmışdı. Zahid emi atamın yaxın dostlarından idi.
-He. Qardaşı rehmete gedib bu gün. - dedikde anamın teeccüblü eyni zamanda kederli sesini eşidib men de narahat olmuşdum:
-Yazıq Zahid. Ne vaxtdandır qardaşını

<< 1 ... 30 31 [32] 33 34 ... 200 >>