deyilem. Özüm geyine bilirem. - deyib asta addımlarla anama doğru gederken hele belimdeki, qarnımdakı ağrılar indi özünü biruze verirdi. Üz-gözümü turşudub yeriyirdim ki, Merdan ağrılarım olduğunu başa düşüb yaxına gelerek meni özüne doğru sıxıb, bütün ağırlığımı öz üstüne salmışdı. Xestexanadan çıxarken maşının yanında dayanan atamı gördükde bunu heç gözlemediyimden ayaqlarımı esmece tutmuşdu. Atam sanki bir günün içinde qocalmış, üzünde hemişeki qayğıkeş, mehriban ifade qalsa da gözlerinden üreyindekileri texmin edirdim. Gözlerim dolduqda utanıb başımı aşağı salmışdım. Atam bize doğru yaxınlaşdıqda Merdan menden biraz aralanmışdı. Her iki çiynimden tutub meni bağrına basmış, saçlarımdan öpürdü. Bayaqdan gözümde tutduğum yaşları serbest buraxmışdım artıq.
-Yaxşısan qızım? - atamın hemişeki qayğılı sesini eşidib daha da berk hönkürmüşdüm. Meni özünden aralayıb gözümün yaşını silir, sakitleşdirmeye çalışırdı:
-Niye ağlıyırsan de biz de ağlayaq. - üzüne baxmasam da sesinden gülümsediyi hiss olunurdu.
-Seherden bizi görmeyib o qeder darıxıb ki, indi gözünün suyunu tökür. - qıraqdan Merdanın gülüş dolu sesini eşidib onları bu veziyyete saldığıma göre daha çox ağlamaq isteyi gelse de özümü ele alıb atamın kömekliyi ile maşına eyleşdim. Yol boyu meni danışdırmağa çalışsalar da nezerlerimi yola cemleyib bir kelme de kesmemişdim. Meni güldürmek, yaşadıqlarımı yaddan çıxarmaq üçün her şeyi unudub yanımda olan aileme baxdıqca özümü şeherin qaranlığına atıb bir de heç kimin üzüne çıxmaq istemirdim.
Evin qarşısında dayandıqda yeniden atamın kömekliyi ile maşından enib içeri keçdim.
-Belke biraz qonaq otağında oturasan? - Merdanın sesini eşitdikde narazılıqla başımı yelleyib artıq pillekenlere doğru yönelmişdim.
-Dayan qızım kömek edim qalxaq. - deye anam qoluma girdikde asta addımlarla nehayet otağıma gele bilmişdik. Anam otağın qapısını açdıqda her şey evvelki seliqesi ile yerine düzülse de içeri keçmeye tereddüd edirdim. Raufun meni sürüyerek buraya getirmeyi,

<< 1 ... 39 40 [41] 42 43 ... 200 >>