sakitleş. - anam bir neçe addım ireli gelib dillendi.
-Niye sakitleşim?!!! Sizi hamının yanında biabır etdiyim üçün?!! Bütün xestexananın atamla qardaşımın arxasınca gülmeyine sebeb olduğum üçün?!!! - bayaqdan beri meni qışqırdan qezebim gücümle birlikte getdikce meni terk edir, özümü saxlaya bilmeyib yavaş-yavaş yere çökürdüm. - Vicdanımın meni mehv etmeyine icaze vermeyin. - son sözlerimi asta tonda deyib ellerimi üzüme tutaraq ağlayırdım. Belke de bir çoxlarının hesed apardığı heyatımı bir anda mehv etmişdim. Bir gün evvelki heyatımdan geriye elimde heç ne qalmamışdı artıq. Ağladıqca etrafı torantı görür, başım herlendikce özümü idare ede bilmirdim. Növbeti deqiqede özümü kiminse qucağında hiss etdikde gözümü açmağa bele taqetim yox idi...

Pencereden otağa düşen güneş işığına gözlerimi güclükle açmış, ayağa qalxmaq istesem de bedenimdeki yorğunluq buna imkan vermirdi. Yataqda biraz dikelerek başımı yatağın üst hissesine dayayıb gece etdiklerimi xatırlayır, xatırladıqca onlara yaşatdıqlarıma göre özümü günahlandırırdım. Bu yaşadıqlarıma özüm layiq olsam da onlara bunu yaşatmağa haqqım yox idi.
-Oyanmısan? - astaca açılan qapıdan anamın sesini eşidib başımı qaldırdım.
-Aha.
-İsteyirsense yemeyini bura getirim. Geceden heç ne yememisen, saat gör neçedir? - anam yanımda eyleşib dillendi.
-Ana - deyib susdum. - Men üzr isteyirem. - başımı aşağı salmış, gözlerimin dolduğunu görmeyini istemirdim. - Her şeye göre.
Anam meni berk-berk özüne sıxıb saçımı sığallayır, öpürdü. Men ise özümü saxlaya bilmir, dayanmadan göz yaşı axıdırdım. Bir neçe deqiqe bu halda qaldıqdan sonra anam:
-İsteyirsense çıxaq sene pal-paltar alaq. Derslerin başlamağına az qaldı daha. - deyib meni özünden aralayaraq tebessümle üzüme baxırdı.
-İstemirem. - yeniden günlerdir xilaskar mövqeyinde olan örtüyüme sığınmışdım. O ise daha da tekid etmeden ayağa qalxıb çıxırdı ki, aniden ne ise yadına düşmüş kimi geriye dönüb:
-Birazdan Leyla gelecek. Aşağı düşsen yaxşı olar, ayıbdır. - deyib

<< 1 ... 44 45 [46] 47 48 ... 200 >>