onların öhdesine buraxaraq özümü kenara çekmişdim. Menim üçün hazırda neyise hiss etmek bele çetin idi. Peşmanlıq, qorxu, vicdan ezabı her biri ayrılıqda beynimi meşğul edir, düşünmeye imkan vermirdi. Ellerimi dizlerimin üstünde çarpazlayaraq başımı yaslamış, özümü arxaya qabağa aparır, bunları atam öyrendikde neler olacağını düşünürdüm. Her şeyin günahkarı men olsam da heç vaxt özümü, ailemi bu hala salmağı arzulamamışdım, ağlıma getirmemişdim. Heyat ise ele getirmişdi ki, bir gün evvel ailenin gözünün işığı olan Sumaya indi her kesin nifret nöqtesi idi. Bu tebii ki, öz sehvim idi, özümü kenara çekmirdim amma meni de başa düşmelerini isteyirdim. Men onsuz da günlerdir vicdanımla baş-başa qalıb özümü yeyib bitirir, düşünmekden az qala başımı itirirdim. Her defe anamı, Merdanı, atamı gördükce her şeyi açıb demek, bu günahdan azad olmaq, az da olsa rahatlamaq isteyirdim. Amma özümü rahatlatmaq namine Merdanı ya da atamı gözüm göre-göre oda ata bilmezdim. Atam belke de temkinle hereket ederdi. Merdan ise gözünü bele qırpmadan Raufu öldürer, cezasını da lazımi qeder çekerdi. Her defe boğazıma qeder gelen etiraf isteyi bunları düşündükce geri qayıdar, yeniden meni qaranlıqlara hebs ederdi. Günün birinde, belke de çox sonralar ailemin bunu öyrendikde verecekleri reaksiyanı defelerle gözümün qarşısına getirmiş, her birini ayrılıqda beynimde müzakire etmişdim. İndi ise bu tezlikle bütün heqiqetleri öyrenmeleri menim üçün Raufdan sonra gözlenilmez zerbe olmuşdu. Hele mende açılmış yara qabıq bağlamamış, indi de ailemin üz döndermeyi meni tamamile sessizliye mehkum etmişdi. İndi olduğum yerde günlerle, heftelerle terpenmeden qala bilerdim belke de. Tek isteyim heç kimi görmemek, heç kimin üzüne baxmamaq idi.
Aradan keçen saatlarda evde nece sessizlik hökm sürmüşdüse, atamın gelişinden sonra keçen deqiqelerde sesler artıq bütün evi bürümüşdü. Merdanın qışqırığı, anamın ağlamağı qulaqlarımda cingildedikce başımı tutub qaçmaq isteyirdim. Bir tek atam idi sessiz qalıb heç ne

<< 1 ... 49 50 [51] 52 53 ... 200 >>