qorxaq, ürkek etmişdi ki, indi yeni tanışlıqlar zamanı ne edeceyimi bilmir, el-ayağım bir-birine dolaşırdı. Bu qetiyyen gestapo rejimi deyildi, sadece meni etrafdan qorumağa çalışdıqlarını hardasa başa düşürdüm. Rauf da mehz bu divara gözlemediyi halda çırpılmışdı. Aile dostu olaraq çox güman ki, başqa bir niyyeti olmamış, sadece iller sonra yeniden bir dost, bir tanış kimi münasibet qurmağa çalışmış ancaq menim sert reaksiyamla qarşılaşmışdı. Bu yaşıma qeder yegane yaxına buraxdığım insan Aide olsa da ona bele üreyimdekileri heç vaxt tamlıqla açıb demezdim, deye bilmezdim. Bu xarakterimi çox sevmesem de özümü bele - kiçik dünyamda daha xoşbext hiss edirdim.Raufla yaşanan kiçik insidenti unudub yeniden qonaqlarla maraqlanır, söhbetlere qoşulurdum. Saatlar keçdikce her kes atamı bir daha tebrik edib yavaş-yavaş meclisi terk edirdiler. Faiq dayıgil getdikde ise Rauf yene qarşımda dayanıb heç kese hiss etdirmeden esl "ele salan gülüş" ile üzüme baxdıqdan sonra sağollaşıb getdi. İndi bu ne demek idi?..
Günlerdir onsuz yorğunluq gözlerimden axırdı, indi de başımı Raufla yormaq istemirdim. Özümü qonaq otağında divana atıb gözlerimi yumaraq atamgilin qırıq-qırıq gelen seslerini eşidirdim. Sesleri getdikce yaxınlaşdıqda buraya geldiklerini anlayıb gözlerimi açıb oturduğum yerde dikeldim. Tamlıqla eşitdiyim ilk sözleri ise anam dile getirmişdi:
-Uşaq idi o vaxtlar. Sehv edib, indi Leyla dedi yaxşıdır her şey, müalice alıb sağalıb. Merdan sen de bu sözü böyütme.
-Ana ne uşaq? İyirmi iki yaşı vardı. Söz-söhbeti de men böyütmürem. İstemirem bu eve gelsin. ,- Merdan son sözünü deyib otağa girdikde maraqla onlara baxdığımı görüb heç ne demeden keçib eyleşdi.
Ne qeder anlamağa çalışsam da söhbetin kimden ve neden getdiyini başa düşe bilmirdim.
-Merdan besdir daha. Kiminse sehvini üze vurmaq bize yaraşmaz. Yaxşısı budur, bu meseleni bağlayaq. - bu defe atam temkinle dillendi.
-Bir Allah bendesi deyecek ki, neler baş verir? - dözmeyib axır dile gelmişdim.
Ne atam, ne

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 200 >>