xatırladırdı. Mene ele gelirdi ki, men o yolu heç vaxt tapmayacağam..

Keçmiş xatireleri fikrimden uzaqlaşdırıb yuxusuzluqdan şişmiş gözlerimi anama çaresizlikle dikib bir daha:
-Ana men getmeliyem axı. Getmeliyem! ,- ağlaya-ağlaya deyib oturduğum küncden qalxmağa güc toplaya bilmirdim.
Aniden qapının zerble açılmasına ise her ikimiz diqqetimizi qapıya teref yöneldib qorxudan ele olduğumuz kimi qalmışdıq. Merdanın günlerdir davam eden esebi halını gördükde yeniden meni esmece tutmuşdu.
-Ne olub yene?! Ne ses-küydü?! ,- qışqıraraq mene teref geldikde men qorxudan başımı dizime qoyub daha da künce qısıldım, anam ise qarşısını kesib:
-Heç ne. Söhbet edirdik bacınla. - dedi.
Arada çöken bir neçe saniyelik sükutdan sonra yeniden onun sesi esebi qulaqlarımda cingildedi:
-Eger seni hele de bu evde saxlayırıqsa, bil ki, sene qarşı merhemetden deyil bu! Özümüzden eskiklere biabır olmamaq üçün! Elacsızlıqdan bu evdesen!! ,- başımı dizimden qaldırıb Merdanın günlerdir esebden qan çanağına dönen gözlerine, mene el qaldırmamaq üçün yumruq halında tutduğu eline yeniden çiynimdeki günahla nezer salıb hönkürmeyime mane olmaq üçün başımı dizlerime dayadığımda, o, bir daha eyni ses tonu ile - Ona göre de dilini qoy qarnına! Yoxsa.. - bir neçe defe eşidilecek halda nefesini derib davam etdi - And olsun Allaha özüme cavabdeh olmaram! ,- deye dillenib qapını çırpıb getdi..
Qorxudan az qala nitqim tutulmuş, rengim saralmışdı. Merdanın gedişinden bir neçe deqiqe keçse de hele gözüm qapıda qalmış, heç bir vechle özümü ele ala bilmir, onun dediklerini unuda bilmirdim. Her kelmesi qulaqlarımda eks-seda verirdi.Bu halım deyesen anamı qorxutmuşdu ki, yaxına gelib meni bağrına basaraq dolmuş sesi ile meni teselli etmeye çalışırdı:
-Hamımız esebiyik. Zamanla keçecek. Unudulacaq her şey..

Her ikimiz bilirdik ki, heç ne unudulmayacaq, heç ne yaddan çıxmayacaq. Bu günahın izleri ömür boyu menimle, bizimle qalacaq, her defesinde onların üzüne baxdıqda utanc hissi meni rahat

<< 1 ... 63 64 [65] 66 67 ... 200 >>