şeyin qaydasında olduğunu qısaca deyib otağa qalxmışdım.
Bir hefteni bele sessizce yola verib, derse gedib-gelirdim. İştaham nisbeten düzelse de ürek bulantılarım hele de öz yerinde idi. Bezen seherler gözümü açmamış özümü hamamda tapırdım. Evvel-evvel buna heç kim fikir vermese de axır günlerde ilk önce Nazile xalanın diqqetini çekmişdi. Günorta yemeyi zamanı menim bu halımı görüb:
-Rehile xanım Sumayanı belke hekime aparasız? Yediyi medesinde qalmır. Birden iraq olsun ne ise xesteliyi olar.
Tez-tez tekrarlanan bu hallarım bu defe anamın diqqetinden qaçmamışdı ki, o Nazile xalanın bu sözünden sonra meni otaqlardan birine salıb içine dolan qorxu ile qarşımda dayanıb şübheli baxışlarla:
-Sumaya senin axırıncı periodun vaxt olub? - dedi.
Günlerdir öz-özüme verdiyim suallardan yaxa qutarmamış anam meni yeniden qaranlığa atırdı.
-Bilmirem. - başımı aşağı salıb dillendim.
-Nece yeni bilmirem?! - cavabımdan sonra şübheleri daha da artmışdı ki, sesini yükseltdi. - O hadiseden sonra olub?!
Anam qışqırdıqda gözüm dolmuş, çetinlikle:
-Yox. - cavabını vermişdim.
Ele hemin an anam dizine döyüb olduğu yere çökdü:
-Allah meni öldürerdi bu günleri görmezdim. ,- elleri ile başını tutub gözleri dolaraq davam etdi.- İndi men ne edim? - çaresizlik dolu sesi mene o qeder tesir etmişdi ki, hemin vaxt yerin en derinine getmeyi arzulayırdım.
-Ana belke de... - boğuq sesimle ne ise demeye çalışsam da anam eseble üzüme baxıb:
-Belke de ne Sumaya?! Ne?! - dedikde susmuşdum.
Her ikimiz otaqda çaresiz halda oturub bu haqda düşünürdük ki,anam aniden ayağa qalxıb:
-Evden çöle çıxma birazdan gelirem. - deyib getdi.
Yerimden terpenmeden elimi qarnıma qoyub bu şübhelerimizin ne derece doğru olduğunu düşünür, doğru olsa neler baş vereceyini ağlımdan keçirdib yeniden göz yaşlarına boğulurdum. Bu defe atamla Merdan çetin ki meni bu evde yaşamağa qoyardılar. Heyatımın ondan sonrasını tesevvür bele etmek istemirdim.
Biraz keçmiş anam içeri girib hövlnak halda:
-Al tez bunu yoxla

<< 1 ... 66 67 [68] 69 70 ... 200 >>